Czterdzieści dwa listy o miłości, życiu i śmierci

„Ta korespondencja powstała z potrzeby rozmowy, podzielenia się samotnością i rozpaczą. […] Pandemiczna kruchość istnienia i polityczna kruchość demokracji stanowią tło, na którym Lech Witkowski i Karina Obara prowadzą dialog na temat odchodzenia, umierania, możliwości lub niemożliwości pożegnania się, rozstania, cierpienia, samotności, miłości i wdzięczności. Korespondencja pełna jest literackich i filozoficznych odniesień, które stanowią bądź to ilustrację własnych przeżyć, bądź okazję do pogłębienia rozmowy. […] Te listy, napisane świetną polszczyzną, przesycone estetyczną wrażliwością współrozmówców, wciągają od pierwszych słów. Przyznam, że dla mnie, dość oczytanego z tekstami filozoficznymi i literackimi, stanowią odkrycie. Powrót do świata, który zdawał się już przemijać. A może ta korespondencja daje nadzieję…”. prof. Tadeusz Gadacz

"W ufności tracę siebie, widzę, że to, czego doświadczyłem, co przeczytałem, to wciąż nie „ja”; więc wciąż tylko próbuję siebie, próbuję być sobą (to znaczy kim?). Także w tym sensie te listy dotyczą straty. Ale mówią też o wadze i odwadze myślenia, o humanistycznej refleksji prowadzącej do światła. Także o niknącej z wolna sztuce bezinteresownej lektury, która może ratować życie". prof. Tadeusz Sławek

"To listy tak głęboko osobiste, że aż ogólnoludzkie, skierowane do nas wszystkich – śmiertelnych ludzi, którzy piszemy, czytamy, kochamy, spotykamy się, tracimy, stoimy na balkonie oczarowani, nasłuchujemy obecności tych, których straciliśmy. O tych listach można powiedzieć, że są pełne obecności, takiej prawdziwej, która domaga się uwagi – ale i swoją bezcenną ludzką uwagę oferuje". prof. Monika Kostera

"Spotykają się w tej korespondencji dwa światy wewnętrzne, a pomostem między nimi jest niezmierzone bogactwo myśli humanistycznej". prof. Stanisław Kowalik

Karina Obara – powieściopisarka, malarka i dziennikarka. Jest autorką między innymi takich powieści, jak: „Grzecherezada”, „Dwa światy Zofii”, „Niebezpieczne zabawy”, „Gracze” i „Kobieta, która nie odmieniła losów świata”, oraz eseju „Jak odzyskać duszę”.

Lech Witkowski – profesor zwyczajny, filozof, epistemolog, pedagog, historyki idei i kulturoznawca, badacz teorii dwoistości i teorii tożsamości, jeden z najgłębszych i najpracowitszych umysłów współczesnych w polskiej humanistyce. Autor ponad dwudziestu książek autorskich i kilkunastu współredagowanych.

Styczniowy numer miesięcznika „W drodze” już czeka na Ciebie! O czym przeczytasz? O teściowych i synowych, czyli o tym, jak uniknąć konfliktu i żyć w zgodzie. O krytykowaniu Kościoła i wymiataniu spod dywanu niewygodnych tematów. O tym, dlaczego niektórzy uważają, że msza online jest lepsza niż ta w realu. O szczepionkach na covid, które nas skłóciły i podzieliły. O winie z Sandomierza.

144 strony wciągającej lektury, zapraszamy!

SPIS TREŚCI

ROZMOWA W DRODZE

Sen u boku tygrysa / nie da się odbudować wspólnoty

rozmawiają socjolog Małgorzata Jacyno i Włodzimierz Bogaczyk

TEŚCIOWE I SYNOWE

Trójkąty małżeńskie / o matkach, synach i żonach

rozmawiają abp Adrian Galbas SAC i Katarzyna Kolska

Mama tak lubi / stąpanie po polu minowym

rozmawiają Ewa Woydyłło-Osiatyńska i Dorota Ronge-Juszczyk

CO PAN GRA, PANIE ORGANISTO?

Śpiew ludzi uratowanych / muzyka w kościele

rozmawiają Dominik Dubiel SJ i Jolanta Brózda-Wiśniewska

Serca zimne jak lód / teologia pieśni religijnych

ks. Andrzej Draguła

GŁOS POPULI

Równi, różni, powołani / świecki, czyli kto?

Łukasz Wiśniewski OP

Nie jem regularnie / czy wolno mówić źle o Kościele?

rozmawiają Marcin Gutowski i Roman Bielecki OP

REPORTAŻ

Przypowieść o winie / zakonna piwniczka pełna butelek

Stanisław Zasada

SIEDEM PIERWSZYCH

Niewidzialne dla oczu / czym są sakramenty

rozmawiają Dominik Jurczak OP i Arkadiusz Wojtas OP

PYTANIA W DRODZE

Msza online / czy trzeba iść do kościoła?

Wojciech Surówka OP

ORIENTACJE

Album rodzinny / film w kinie i w domu

Magdalena Wojtaś

Mezuza, cukiernica i złote jaja / „Skarby. Poszukiwacze i strażnicy żydowskiej pamięci” Patrycji Dołowy, Wydawnictwo Czarne

Aleksandra Przybylska

DOMINIKANIE NA NIEDZIELĘ

Zdolność do przyjęcia Boga / Paweł Możejko OP

Nie odpuszczajmy sobie / Marcin Barański OP

Oglądanie Boga / Krzysztof Pałys OP

Chrystusowe DNA / Tomasz Zamorski OP

Z grzesznika – święty! / Błażej Matusiak OP

Metoda Łukasza / Radosław Więcławek OP

Zaskoczenie / Grzegorz Kuraś OP

FELIETONY

Biuro rzeczy nieodnalezionych / Paulina Wilk

Akcja Chrystus / Jarosław Mikołajewski

Bóg lat dziecinnych / Paweł Krupa OP

Są granice / Wojciech Ziółek SJ

Potka i potek / ks. Grzegorz Strzelczyk

Okulary do bliży / Stefan Szczepłek

Wszyscy jesteśmy nadzy / ks. Mirosław Tykfer

Prowokacyjna, pełna przykładów historycznych jak i współczesnych, napisana z bezwzględną logiką a także z wielką pasją. Obok To NIE musi być państwowe nie można przejść obojętnym. Tę książkę trzeba przeczytać, głęboko przemyśleć przykłady, które najpewniej wywrócą do góry nogami nasze wyobrażenie o instytucji państwa i niepodważalnym dogmacie, że niektóre dziedziny życia ex definitione muszą być państwowe.

Zasada Ferdynanda Zweiga, że „wolność jest najtańszą, najskuteczniejszą i najlepszą sztuką rządzenia i gospodarowania” została w książce pokazana na życiowych przykładach. Nie zostawiają żadnych wątpliwości, że obywatele znacznie lepiej sami rozwiązują swoje problemy i organizują sprawy, niż jest w stanie to zrobić aparat partyjno-urzędniczy. Polecam lekturę tym wszystkim, którym bliski jest aforyzm Stanisława J. Leca, że „Z jednego systemu nie wydobędziemy się długo: ze słonecznego”.

Andrzej Sadowski, założyciel Centrum im. Adama Smitha – Pierwszego Niezależnego Instytutu w Polsce

Czy świat może nie być podzielony na państwa? Trudno to sobie dzisiaj wyobrazić, gdyż nawet konferencje episkopatów są powoływane przez papieża na terenie danego kraju. Ta książka pomoże nam zakwestionować zastany porządek świata. Ład i postęp przestaniemy łączyć z instytucją państwa. Zadanie państwa powinno ograniczać się do ochrony własności prywatnej. Dotąd jednak tak nie było i ciągle nie jest. Państwo zawsze – wcześniej czy później – przeradza się w agencję, która w sposób zinstytucjonalizowanyrozporządza człowiekiem tak, jakby był on jego własnością. Po lekturze tej książki już nigdy więcej nie przejdziemy obojętnie obok mapy politycznej świata, która nie przez przypadek wisi na ścianach w państwowych szkołach.

Ks. Jacek Gniadek SVD

Jakub Wozinski (ur. 1984) – doktorant filozofii na KUL-u, tłumacz i publicysta, m.in.: „Najwyższego Czasu!”, „Uważam Rz” oraz „Uważam Rze Historia”, autor książki Historia pisana pieniądzem, czyli jak rządzący na przestrzeni wieków manipulowali polską walutą (Prohibita 2013). Prowadzi własnego bloga pod adresem:
www.pobozny-socjalizm.blogspot.com. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

FRAGMENT KSIĄŻKI:

Państwowa własność stanowi na tyle powszechny element naszej rzeczywistości, że dla wielu osób jakakolwiek próba zakwestionowania jej wydaje się być walką z wiatrakami. Nie brakuje dziś niestety ludzi, którzy uważają, że wiele dziedzin gospodarki musi być z definicji całkowicie podporządkowanych państwu, gdyż w przeciwnym razie żaden podmiot prywatny nie pofatygowałby się o dostarczenie ważnych z cywilizacyjnego punktu widzenia dóbr i usług. Jeszcze inni twierdzą, że pewne dziedziny życia społecznego stanowią rodzaj służby, za którą nie można pobierać żadnych opłat.

Pozornie takie przekonanie zdaje się potwierdzać nasze codzienne doświadczenie: każdy z nas przechadza się państwowymi chodnikami, jeździ autem po państwowych drogach oraz korzysta z państwowej komunikacji miejskiej. Niektóre branże wydają nam się zbyt deficytowe, aby jakiemukolwiek prywatnemu przedsiębiorcy chciało się w ogóle w nie inwestować. Wielu z nas (pomijając margines zagorzałych komunistów) skłonnych jest uznać, że wolny rynek wprawdzie działa dobrze w takich dziedzinach, jak motoryzacja, branża spożywcza, odzieżowa, rozrywka, czy też informatyka, ale zdecydowanie zawodzi chociażby w tworzeniu infrastruktury komunikacyjnej, zapewnianiu opieki społecznej, czy też usług sądowniczych. Zgodnie z powszechnym przekonaniem w społeczeństwie dominuje pogląd, iż wiele branż musi należeć do państwa i nie dopuszcza się w tym względzie żadnych ustępstw. Sformułowanie – „to musi być państwowe” stało się dogmatem współczesności, a jego kwestionowanie uznaje się za objaw społecznego radykalizmu.

Jak mam znaleźć miłość? Kto by chciał czekać z seksem do małżeństwa? Czy nie jest tak, że każdy to robi? Jeżeli nie zamierzamy uprawiać seksu, to jak daleko możemy się posunąć? To tylko kilka przykładowych pytań, z którymi na co dzień boryka się młodzież. Na ich podstawie Jason Evert napisał poradnik, którego celem jest pomoc nastolatkom w odnalezieniu drogi do czystości, obalenie serwowanych wokół półprawd i mitów na temat taniego szczęścia.

Dzięki formule konkretnych pytań i krótkich, ale wyczerpujących odpowiedzi (Q&A), młody człowiek ma szansę zostać bezpiecznie przeprowadzony przez charakterystyczne dla okresu dojrzewania zawirowania, by finalnie znaleźć, zbudować i utrzymać związek zbudowany na prawdziwej miłości.

Czystość to powiedzenie „TAK” czemuś pozytywnemu, w opozycji do „NIE” – dla niedozwolonego seksu. Wybór wydaje się oczywisty.

Ta niewielka objętościowo książeczka posiada wielką moc. Powinien po nią sięgnąć każdy nastolatek, ale także jego rodzice, wychowawcy, a także duszpasterze.

Jak pisze autor: „Seks powinien być wspaniałym darem, więc łatwo można się zmęczyć, słuchając o chorobach i wskaźnikach niechcianych ciąż u nieletnich. Jeżeli jesteś gotowy na inne podejście i chcesz, aby ten dar był tak wspaniały, jak powinien być, zapraszam do lektury”.

Odpowiadając zaś na pytanie czym jest czystość? mówi: „Czystość to cnota (podobnie jak odwaga lub uczciwość), która odnosi się do ludzkiej seksualności. Oznacza uporządkowanie seksualnych pragnień, zgodnie z wymaganiami prawdziwej miłości. Kiedy na przykład kogoś kochasz, to robisz wszystko, co konieczne, aby chronić tę osobę przed krzywdą, i będziesz skłonny do heroicznych poświęceń dla jej dobra. Czystość oznacza przyjęcie takiej właśnie definicji miłości i zastosowanie jej w sprawach seksu. Niektórzy myślą, że czystość oznacza po prostu życie bez seksu. Taki wybór należałoby nazwać raczej abstynencją: koncentrowaniem się na tym, czego nie należy robić i czego nie wolno mieć. Czystość natomiast skupia się na tym, co można robić i mieć teraz: na stylu życia, który przynosi wolność, szacunek, pokój, a nawet romans – bez żalu. Ponieważ z czystością wiąże się cnotliwość i samokontrola, to niektórzy ludzie myślą, że oznacza ona seksualną represję. Przeciwnie, ona uwalnia dwoje ludzi z samolubnej postawy traktowania siebie przedmiotowo i dzięki temu czyni ich zdolnymi do prawdziwej miłości”. (fragmenty książki)

Zapraszam do niezwykłego, mistycznego świata Aliji. Ta książka to opowieść o moim życiu, magicznych podróżach po świecie i w głąb siebie. Zawarłam w niej esencję mądrości procesu przebudzenia do oświecenia. To swoisty przewodnik przebudzania swego Mistrzostwa, wrodzonego piękna i wewnętrznego światła. „Sen Aliji” to zapis głębokiej duchowej transformacji, uzdrawiania i integracji. Zobaczysz ją również w ilustrujących opowieść obrazach. W drodze do oświecenia towarzyszyli mi. Wzniesieni Mistrzowie: Adamus Saint Germain, Tobiasz oraz Kuthumi. Podczas Twojej lektury będą i z Tobą.

Czy pragniesz być wolny?
Czy jesteś gotowy na całkowitą przemianę?

Jeśli tak, pozwól na naturalny proces.
Zabiorę Cię w świat Ducha, energii, kolorów, smoków i Mistrzów.
Dotknę Twojego serca, byś mógł przypomnieć sobie, kim jesteś.
Pomogę Ci ujrzeć to, czego szukasz, otworzyć oczy i zobaczyć, że wszystko, czego pragniesz, już tu jest.

Alija Ariana Karima

Spis treści

Pierwsze Życie: Czas ziemskich spraw 9
Obiecałam sobie wolność 11
Marzenie ośmiolatki 19
Mądrość życia 25
Młodość i studia 33
Kolory miłości 39

Drugie Życie: Czas pasji i podróży 47
Pierwsze cuda nowego życia 49
Maluj 55
Podróże w głąb mej Duszy i po Indiach 59
Plan czy potencjały? 69
Przygotowanie do skoku 75
Podróże – mój sposób na integrację 81

Trzecie Życie: Czas eksplorowania świadomości 85
Przebudzenie 87
Kolorowy świat Vedic Art 95
Vedikowe historie 101
Aura Soma i temat życia 109
Spotkanie z demonami 115
Eksperymenty ze świadomością 121
Magiczni przyjaciele 127
Mistrz Ari 135
Święta medycyna? 145

Czwarte Życie: Czas uzdrawiania 151
Przygotowanie do nowej roli 153
Uzdrawianie rekonektywne 159
Rok 2012 167
Majstersztyk mojej Duszy 173
Leo, Mistrz narodzony lotosowo 177
Czas ekspansji i uzdrowienia rodziny 185
Soul Body Fusion 189

Piąte Życie: Czas Mistrzostwa 193
Teraz Ja 195
Wybieram wolność i oświecenie 203
Jesteś tą, na którą czekałaś całe życie 207
Odnaleziona rodzina: Shaumbra i Wzniesieni
Mistrzowie 213
Geneza naszej podróży oraz jej wielki finał 225
Magia akceptacji 245
O przeznaczeniu i przewodnikach 251
Przyjęcie człowieczeństwa 255
Piekarnik Łaski 265
Zaufanie do siebie 269
Uwalnianie przodków 277
Wyjście z gry o energię 283
Uwalnianie iluzji władzy 297
Integracja aspektów 301
Moje doświadczenie integracji 317
Jestem 323

Ostatnia prosta 329
U progu oświecenia nadchodzi smok 331
Moje spotkanie ze smokiem 341
Althar – kryształowy smok 345
Klarowność smoka 349
Cała energia jest moja 355
Moja nowa relacja z energią 367
Ciało świetliste 373
Wizyta w Klubie Wzniesionych Mistrzów 383
Ostatnia podróż 387
Świat zatrzymał się dla mnie 395
Rok 2020 – Lato realizacji 401
Merlin o bezczasowości 409
Oświecenie oczami Mistrza Kuthumiego 413
Przekaz Saint Germaina 421
Przyjęcie mądrości mojej Jaźni i narodziny Merlina 427
Nova Vita – Nowe Życie 435
Sen Aliji 441

Indeks ilustracji 447

KSIĄŻKA * E-BOOK * AUDIOBOOK

Dwadzieścia niepokojących, wrzących, wypełnionych do reszty emocjami opowiadań autora z Zielonej Góry. Przeczytacie tu między innymi o zmaganiu się z nałogiem narkotykowym, alkoholowym i hazardem. Na pewno poruszą Was też opowieści o życiu w latach dziewięćdziesiątych, miłości, braku pracy i tym, czym nasiąknięte jest całe nasze życie.
Teksty emanują prawdą i realizmem, co sprawia, że czyta się je jednym tchem i z wielkim zainteresowaniem. Autor zawarł w zbiorze sporo swoich osobistych doświadczeń, przez co opowiadania nabrały niezwykłej wiarygodności i są oryginalnym portretem otaczającego nas świata.
Niektóre z opowiadań ukazały się drukiem w magazynach literackich: „Sen przeznaczenia” (Parnasik nr 3-5, 2006 r.), „Głos” (Akant nr 111, lipiec 2006 r.); (Pro Libris nr 38/2012), „Śmiertelna droga” (Pro Libris nr 38/2012), „Skok w przepaść” (Akant nr 126, wrzesień 2007 r.), „Hazardzista” (Pro Libris nr 41/2012); (Parnasik 68/2011) „Umrzeć z miłości” (Gazeta Studencka UZ-etka 2/2013 r.).
Marcin Radwański
rocznik 1978. Urodzony w Zielonej Górze, gdzie nadal zamieszkuje. Absolwent Zespołu Szkół Budowlanych i Centrum Kształcenia Ustawicznego w Zielonej Górze, z epizodem edukacyjnym na Uniwersytecie Zielonogórskim. Z zawodu technolog drewna, informatyk i bhp-owiec. Pracował jako magazynier, krojczy pianki poliuretanowej, sprzedawca, kasjer, a także jako doradca klienta w sklepie komputerowym. Wielbiciel kryminałów i literatury obyczajowej. Wolny czas lubi spędzać na lekturze, przy grach video, w kinie, a latem na rowerze, lub w piwnym ogródku.
Autor wielu opowiadań, których większość ukazała się drukiem w magazynach literackich: „Sen przeznaczenia” (Parnasik nr 3-5, 2006 r.), „Głos” (Akant nr 111, lipiec 2006 r.); (Pro Libris nr 38/2012), „Śmiertelna droga” (Pro Libris nr 38/2012), „Skok w przepaść” (Akant nr 126, wrzesień 2007 r.), „Hazardzista” (Pro Libris nr 41/2012); (Parnasik 68/2011) „Umrzeć z miłości” (Gazeta Studencka UZ-etka 2/2013 r.). Publikuje również teksty na łamach wielu portali internetowych, takich jak: portal uniwersytecki „wZielonej” przy UZ, „Szafa”, „Mroczna Środkowo-Wschodnia Europa”, „Cegła”, „Liternet”.
Stypendysta Prezydenta Zielonej Góry w dziedzinie literatury w roku 2013. Współpracuje z kwartalnikiem literacko – kulturalnym „Pro Libris”, studencką gazetą „UZ-etka” i portalem wZielonej.pl.
Aktualnie pracuje nad powieścią obyczajowo- kryminalną, której wydarzenia będą toczyły się w Zielonej Górze.

Chcieli żyć w strefie wolnej od LGBT, ale los spłatał im figla…

Big Burr to miasteczko, gdzie wszyscy się znają - a przynajmniej tak im się wydaje. Kiedy jednak zdobywa niechlubny tytuł „najbardziej homofobicznej miejscowości w Ameryce”, a przyznająca go organizacja na dwa lata przysyła tam queerową grupę zadaniową do pracy u podstaw i edukowania lokalsów, rezultaty są nie do przewidzenia.

Pogrążona w żałobie po synu Linda przyjmuje aktywistów z otwartymi ramionami, bo tylko oni nie wiedzą o jej bolesnej przeszłości.

Nastoletnia Avery, wściekła, że musiała zostawić Los Angeles, za wszelką cenę stara się nawiązać przyjaźnie w nowym liceum. Tyle że szkolni koledzy szybko odkrywają, że to jej mama kieruje grupą zadaniową.

Gabe, lokalny myśliwy, który mieszka w Big Burr od urodzenia, nagle czuje, że znalazł się na celowniku.

W miarę jak napięcie rośnie, związki się rozpadają, a bolesne prawdy wychodzą na jaw, zarówno starzy, jak i nowi mieszkańcy zaczynają się zastanawiać, czym jest poczucie przynależności. "Pod tęczą" to ciepła, pełna humoru, przejmująca opowieść o zawiłościach ludzkiej psychiki, związkach oraz tolerancji wobec siebie i innych.

Laskey z wdziękiem i wprawą odmalowuje poszczególne postaci, wciąga nas w ich intymne światy, pulsujące światłem i dźwiękiem… Bohaterowie stykają się ze sobą, a spotkania na trwale ich zmieniają. Niektórzy dostrzegą nawet, że mają wiele wspólnego z ludźmi, do których od dawna żywili nienawiść. Dzięki lekkiemu stylowi i głębokim przemyśleniom Laskey humanistyczny morał jest daleki od wyświechtanego dydaktyzmu. Obowiązkowa lektura na nasze czasy.

"The New York Times Book Review"

Wielobarwna, kameralna, głęboka psychologicznie książka Laskey traktuje o tolerancji we wszystkich jej aspektach.

"Los Angeles Times"

Ze względu na sarkastyczny humor i uniwersalne przesłanie "Pod tęczą" trafi do szerokiego grona czytelników, niezależnie od płci, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej.

"Lambda Literary"

W swojej niezwykle aktualnej powieści Celia Laskey pokazuje, jak to jest być queer w społeczności, która brutalnie cię odrzuca. W mądrej i świetnie napisanej książce przeplatają się różne narracje – ich wspólnym motywem są tolerancja i próby przezwyciężenia traum i urazów. Znajdziemy w niej miłość i stratę, ból i rozkosz. Laskey jest utalentowaną, mądrą pisarką, która w powieściowym debiucie wnikliwie analizuje kondycję współczesnego człowieka.

Kristen Arnett, autorka bestsellerowej powieści "Mostly Dead Things"

Celia Laskey napisała wspaniałą, ciepłą i śmieszną powieść o podziałach i konfliktach we współczesnym świecie. Choć książka jest bardzo na czasie, autorka nie poświęca miłości i empatii na ołtarzu polityki, nie sieje też defetyzmu. Ci spośród nas, którzy przyjechali do miasta z rodzinnych wsi i małych miasteczek, natychmiast rozpoznają poszczególnych bohaterów, a w ich przeplatających się historiach znajdą tragizm i radość.

Shannon Pufahl, autorka "On Swift Horses"

Wraz z debiutem Celii Laskey na literackiej scenie pojawiła się ogromnie utalentowana, spostrzegawcza, zaangażowana pisarka feministyczna. Głos Laskey jest świeży i oryginalny. Na pewno jeszcze go usłyszymy.

Emily Rapp Black, autorka bestsellerowej książki "The Still Point of the Turning World"

Natychmiast zakochałem się w tej książce. Celia Laskey z humorem i empatią maluje kalejdoskopowy portret małej społeczności na queerowych rozdrożach… Lektura wzrusza i napawa człowieka nadzieją.

Joseph Cassara, autor The "House of Impossible Beauties"

Książka najlepszego sortu - czytelnik jest smutny, że już ją skończył. I nie może się doczekać kolejnych publikacji autorki.

Lori Ostlund, autorka "After the Parade"

Laskey pozwala bohaterom przemówić własnym głosem i każdemu daje przekonujący, lekki styl. "Pod tęczą" to pełna energii, absorbująca proza. Obiecujący debiut autorki, o której jeszcze nieraz usłyszymy.

"Kirkus Reviews"

Celia Laskey publikowała teksty w czasopismach literackich (m.in. "Guernica", "Minnesota Review", "Day One"). Jest absolwentką Wydziału Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Nowego Meksyku. Obecnie mieszka w Los Angeles z żoną i psem Whiskey.

Książka jest kontynuacją oraz dopełnieniem antologii Od Jekelsa do Witkacego. Psychoanaliza na ziemiach polskich pod zaborami 1900‒1918 i realizuje dwa odmienne, choć uzupełniające się wzajemnie cele. Po pierwsze więc, pokazuje, że wbrew pokutującym nie tylko wśród laików opiniom psychoanaliza stanowiła w Polsce okresu międzywojnia realną siłę. Wywołała w rodzimych kręgach intelektualnych spory oddźwięk oraz zyskała grono oddanych zwolenników i zwolenniczek. Upewniają o tym fascynujące teksty zawarte w tej antologii. Wśród ich autorek i autorów znaleźć można zarówno postaci znaczące i szanowane w swoich środowiskach profesjonalnych (jak choćby Tadeusz Bilikiewicz, Stefan Borowiecki, Maurycy Bornsztajn, Gustaw Bychowski czy Natalia Zylberlast-Zandowa), jak i osoby mniej znane, stanowiące jednak „sól” naszej freudowskiej „ziemi”. Po drugie jednak, Polskie zmory prowokują do pytań, które dotyczą nie tylko przeszłości „polskiej psychoanalizy”, lecz również naszej trudnej współczesności. Czy bogata obecność psychoanalizy w piśmiennictwie i debatach intelektualnych międzywojnia „przeorała” świadomość Polaków i dokonała jej trwałej transformacji? Czy doprowadziła w Polsce do zmiany stosunku do takich kwestii jak podmiotowość i wolna wola, świadomość i nieświadomość, erotyka i seksualność, przemoc i rywalizacja? Lektura pozwala samodzielnie odpowiedzieć na te pytania i stwarza okazję do pogłębionej refleksji na temat naszej „narodowej” tożsamości oraz zastanowienia się nad tym, kim jesteśmy teraz i kim pragnęlibyśmy być w przyszłości.
Objaśniając w błyskotliwym wprowadzeniu do tego tomu, dlaczego „psychoanaliza nam się nie udała”, Bartłomiej Dobroczyński rzuca mocne światło na rdzeń kultury polskiej. Nie inaczej jest w samej antologii: także za pośrednictwem symfonii głosów cudzych antologiście udaje się mówić o naszym kraju. Po pierwsze dlatego, że dzięki tym głosom otrzymujemy nieoczywisty wgląd w międzywojenną Polskę. Po drugie dlatego, że możemy tu obcować z siłami, które starały się wzbogacić naszą katolicko-szlachecko-chłopską kulturę o perspektywę psychoanalityczną, oraz tymi, które owym próbom się przeciwstawiały i które okazały się potężniejsze. Stąd też ta sumienna antologia jest po prostu arcyważną książką o Polsce.
Adam Lipszyc

Bartłomiej Dobroczyński (ur. 1958) – psycholog, dr hab., profesor nadzwyczajny w Instytucie Psychologii UJ. Zajmuje się historią psychologii, psychopatologii i psychoanalizy, irracjonalizmem, a także sztuką i alternatywnymi ruchami kulturowymi. Autor m.in. książek: New Age. Il pensiero di una ‘nuova era’ (1997), Idea nieświadomości w polskiej myśli psychologicznej przed Freudem (2005), Niezabliźniona rana Narcyza. Dyptyk o nieświadomości i początkach polskiej psychoanalizy (2018, z Mirą Marcinów) oraz Historia polskiej myśli psychologicznej. Wydanie nowe (2019, z Teresą Rzepą).

Nazywają go potworem.
Zimne jak lód bladoniebieskie oczy prześwietlają cię na wylot.
Jest bezwzględny.
Jest okaleczony.
Jest niebezpieczny.
Żyje w zamku godnym baśni, ale nie jest księciem.

Jest bestią.
Jest brutalem.
Jest zabójcą.
Przeznaczenie sprawi, że nasze światy zderzą się ze sobą.
Nazywają go potworem, ale jest moim ocaleniem.

Bestia to historia o walce ze swoimi demonami i pogoni za nadzieją, do której droga wiedzie przez miłość. To współczesny romans, utrzymany w klimacie mrocznej baśni, osadzony wśród majestatycznych krajobrazów Szkocji. Zakochałam się w bohaterach i żywo odmalowanej scenerii. - Elena's Book Blog

Bestia to lektura bezwzględnie pozbawiająca tchu. Od początku do samego końca L.A. niezwykle żywo ukazuje obrazy, co sprawia, że czytelnik rzeczywiście czuje, jakby był w starych zamkach, usadowionych na trawiastych stokach Szkocji. To majstersztyk – od pierwszej do ostatniej strony. - Sophie, Bookalicious Babes

Jedna z mojej LISTY NAJWAŻNIEJSZYCH książek 2017 roku! Ten świetnie napisany złowieszczy romans już od pierwszej strony przyprawił mnie o mocne bicie serca. Lizzie i Brochan są bohaterami, których muszę umieścić w gronie najcudowniej złożonych osobowości, więc NATYCHMIAST się w nich zakochałam! - Shayna's Spicy Reads

L.A. Fiore, pisząc Bestię,uplotła doskonały romans. Tak bardzo zakochałam się w Brochanie i Lizzie, że pragnęłam, aby książka nigdy się nie skończyła. - Jessica Prince, autorka

Ta książka była podróżą. Zaczynamy z krwawiącym sercem, a potem, z wolna, idziemy ku czemuś pięknemu. Każdy rozdział przynosi szeroki wachlarz emocji, ale tą, którą odczuwałam przez całą powieść, była nadzieja. - Jessica, 20CC Reviews

Powiem po prostu, że książka zwaliła mnie z nóg. Najlepszy z mrocznych romansów, jakie czytałam tego roku. Bohaterowie są doskonale niezwykli, a chemia między nimi to czyste płomienie. - Flavia Lima

L.A. Fiore ma talent do tworzenia postaci, które nie są „doskonałymi” bohaterami. Pokręcone, trochę skrzywdzone, żyjące wśród kościotrupów i duchów z przeszłości. Ale jazda, jakiej doświadczamy, śledząc zakochiwanie się tych ludzi… Cóż, lepszej nie znajdziecie. - Laura, Booked All Night

Autorka zrobiła naprawdę świetną robotę, odkrywając przed nami piękno Szkocji. Wszystko zostało opisane z tak obrazowymi szczegółami, że kiedy zamykałam oczy, ruszałam w mistyczną wędrówkę. Zdecydowanie polecam tę książkę. Będziecie chcieli, żeby ta podróż nigdy się nie skończyła. - Kitty Kat's Crazy About Books

Główni bohaterowie powieści są niesamowici. UWIELBIAM Lizzie. Jest sprytna. Jest wojowniczką. Jest zadziorna. Ma ogromne serce i akceptuje wszystko, czego dowiaduje się o Brochanie – bez wahania czy stawiania warunków. Brochan to postać bardziej skomplikowana. Ma w sobie to coś: idealne połączenie seksapilu i mroku. - Eve, Between the Bookends

Pełna dziwnych i nadprzyrodzonych zjawisk wycieczka w późne lata 60. – do świata zbuntowanej młodzieży, kabaretów i teatrzyków, wolnej miłości, a także służby bezpieczeństwa

W gorący, letni dzień pisarz Jerzy Mirski jedzie do Szczecina z prelekcją dla Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Awaria samochodu przerywa podróż w Międzyłące, miasteczku, w którym przed laty w wakacje przygotowywał się do występu na festiwalu w Świnoujściu. Odpoczywając w kawiarnianym ogródku, dostrzega ubraną w żółtą sukienkę dziewczynkę, łudząco przypominającą jego mamę z czasów młodości. Zaintrygowany postawia za nią pobiec, ale trop urywa się w ciemnej bramie. Zrezygnowany wraca na rynek, gdzie okazuje się, że... cofnął się w czasie. Jest 22 lipca 1969 roku, a Mirski zyskuje niepowtarzalną okazję, żeby jeszcze raz przeżyć tamto niezwykle lato, tym razem w roli obserwatora. Czy jego życie to rezultat decyzji, które sam podejmował, czy też następstwo manipulacji osób, których nigdy o to nie podejrzewał?

Powieść o dojrzewaniu, starości, miłości i śmierci wciąga od pierwszych stron. Kilka dni, które stary, życiowo przegrany człowiek może ponownie spędzić w czasach swej młodości (i to w momencie, w którym jego życie uległo dramatycznej zmianie), pozwala mu dostrzec nieznane prawdy o sobie, swoich kolegach i PRL-u.

Wolski ten sam, ale bez wielkiej polityki i wątków kryminalnych, za to z fascynującą tajemnicą do odkrycia

Książki Marcina Wolskiego wciągają zawsze, ale Ciemna brama wciąga szczególnie. To fascynujący, kipiący życiem kalejdoskop przeszłości bliższej i dalszej, pełen ważnych odniesień do naszej współczesności. Wolski nie tylko kreśli ciekawą akcję z wyrazistymi bohaterami, ale i dzieli się z nami niebanalnymi przemyśleniami na temat polskiego losu, walki dobra ze złem czy miłości. Po tej książce nie mamy już wątpliwości, że przeszłość to teraźniejszość. I zaczynamy inaczej patrzeć na „ludzi sukcesu”, którzy nas otaczają. W końcu prawie każda kariera ma swoją tajemnicę, swoją Ciemną bramę. Na szczęście jest też Nadzieja.

Jacek Karnowski, dziennikarz, redaktor naczelny tygodnika „wSieci”

Kiedy bierze się do ręki książkę Marcina Wolskiego, trzeba zdawać sobie sprawę z ryzyka: najbliższa noc może być nieprzespana. Bo gdy się zacznie, ciężko odłożyć lekturę choćby na chwilę. Tak jest także w przypadku Ciemnej bramy. Najnowsza powieść Wolskiego to pasjonująca podróż: z jednej strony podróż w czasie, jaką odbywa główny bohater, odkrywając w swojej przeszłości najważniejsze prawdy, z drugiej – podróż w głąb wyobraźni samego autora. Nie wiadomo, która z nich jest bardziej fascynująca.

Tomasz Łysiak, autor m.in. Szalbierza

Badacz pokazuje dziecku słodką piankę marshmallow i daje mu wybór: możesz zjeść tę piankę od razu albo zaczekać i dostać dwie pianki za jakiś czas. Co zrobi badane dziecko? Jakie będą implikacje tego wyboru dla jego przyszłego życia?

Legendarny test Waltera Mischela, określany mianem testu cukierkowego, dowiódł, że zdolność do odraczania gratyfikacji jest warunkiem udanego, satysfakcjonującego życia: samokontrola nie tylko wiąże się z wyższymi wynikami w testach wiedzy i kompetencji szkolnych, lepszym funkcjonowaniem społecznym i poznawczym oraz większym poczuciem własnej wartości, ale także pomaga nam w radzeniu sobie ze stresem, osiąganiu celów i przezwyciężaniu bolesnych emocji. Czy siła woli jest wrodzona, czy też można się jej nauczyć?

W swojej nowej, przełomowej książce Walter Mischel opiera się na prowadzonych od dziesięcioleci, rzetelnych badaniach naukowych oraz na przykładach zaczerpniętych z życia, aby zgłębić naturę siły woli. Autor wskazuje umiejętności poznawcze i mechanizmy psychiczne, które ją umożliwiają, i pokazuje, jak można je odnieść do wyzwań, z jakimi przychodzi nam się zmierzyć w życiu codziennym – od utrzymywania prawidłowej wagi po rzucenie palenia, przezwyciężenie rozpaczy po rozpadzie związku, podejmowanie ważnych decyzji życiowych czy oszczędzanie na emeryturę. Książka ta ma ważne implikacje dla wyborów, jakich dokonujemy w wychowaniu dzieci, kształceniu, polityce publicznej i samorozwoju. Test marshmallow zmieni nasz sposób myślenia o tym, kim jesteśmy i kim możemy się stać.

"Twoje wyobrażenie na temat natury ludzkiej diametralnie się zmieni pod wpływem lektury tej znakomitej książki"

– DANIEL KAHNEMAN, autor książki Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym

"Walter Mischel jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych psychologów XX wieku, a Test Marshmallow uczyni go jednym z najważniejszych również w tym stuleciu.

– STEVEN PINKER, profesor psychologii na Uniwersytecie Harvarda, autor książki The Better Angels of Our Nature

"Fascynująca książka. Tak kusząca, że czytając ją, straciłem samokontrolę. Inspirująca, zabawna, przejrzysta, pełna życia i oparta na rygorystycznych badaniach naukowych. Uwielbiam ją."

– ALAN ALDA, pisarz, scenarzysta, orędownik popularyzacji nauki

"Test Marshmallow, znakomicie napisana historia naukowa, pokazuje, że test cukierkowy nie jest tylko metodą badania samokontroli u dzieci, lecz może pomagać nam wszystkim w chwilach trudnych do odparcia pokus, jakie napotykamy przez całe życie. To wspaniała książka – zajmująca, pouczająca i wnikliwa."

– DANIEL GOLEMAN, autor Inteligencji emocjonalnej

"To książka, na którą wszyscy czekaliśmy."

– ANGELA LEE DUCKWORTH, profesor psychologii na Uniwersytecie Stanu Pensylwania, stypendystka Fundacji MacArthura w 2013 roku

"Test Marshmallow zmieni Twój pogląd na temat ludzkich możliwości. Książka ta jest pełna wnikliwych spostrzeżeń dotyczących samokontroli i tego, jak można ją opanować, chociaż wzbudza w czytelniku impuls, któremu trudno się oprzeć – pragnienie przeczytania jej od deski do deski."

– TIMOTHY WILSON, profesor psychologii na Uniwersytecie Stanu Wirginia, autor książki Redirect

"Niezwykła, odkrywcza, przełomowa, zajmująca – książka jednego z najwybitniejszych psychologów naszych czasów."

– CAROL S. DWECK, profesor psychologii na Uniwersytecie Stanforda, autorka książki Nowa psychologia sukcesu (Mindset)

"Odkrycia, jakich dokonano dzięki badaniom cukierkowym, tworzą jedną z najbardziej wnikliwych opowieści badawczych w historii psychologii."

– DANIEL KAHNEMAN, autor książki Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnymnasz sposób myślenia o tym, kim jesteśmy i czym możemy się stać.

"To wspaniała książka – niezwykła i znakomicie napisana, od początku do końca. Jej zakres tematyczny – od kreatywnej kognitywistyki, przez neuronaukę, po genetykę – zapiera dech w piersiach."

– ERIC R. KANDEL Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny, Uniwersytet Columbia, autor książek The Age of Insights oraz In Search of Memory

WALTER MISCHEL jest profesorem psychologii na Uniwersytecie Columbia, autorem ponad dwustu artykułów naukowych i współautorem książki Introduction to Personality (która do tej pory doczekała się ośmiu wydań). Jest członkiem Narodowej Akademii Nauk oraz amerykańskiej Akademii Nauk Ścisłych i Humanistycznych. Został laureatem nagrody za wybitne osiągnięcia naukowe (Distinguished Scientific Contribution Award), przyznawanej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, a także Nagrody im. Grawemeyera w dziedzinie psychologii. Mieszka w Nowym Jorku.

Piękna pod każdym względem powieść przedstawia losy Polaków pod zaborem rosyjskim na Wileńszczyźnie od upadku Powstania Styczniowego aż do życia w wolnej Polsce po odzyskaniu niepodległości.

Książka zawiera opis losów Józefa Olsiewicza (1870-1936), zaś równocześnie, na tle jego perypetii życiowych, ukazana jest panorama życia Polaków od czasów popowstaniowych aż po Wielki Kryzys lat 30. XX wieku, z takimi zjawiskami owego czasu, jak: emigracja Polaków za ocean, walka o katolickość, odzyskanie niepodległości, wreszcie pobożność, zwyczaje i - codzienne życie. Dodatkowo, książka dokładnie oddaje topografię Wileńszczyzny przełomu XIX i XX wieku. Pisząc o życiu prostych ludzi, autorka opisała wytrwałą i nieugiętą walkę Narodu Polskiego o wolność i niepodległość. Całą książkę i losy jej bohatera przenika duch, który można podsumować słowami, będącymi wyznaniem wiary naszych ówczesnych Rodaków: "Bóg, Honor, Ojczyzna".

Wracajmy, choćby przez lekturę tej powieści, do Polski zawsze wiernej Bogu i Ewangelii, która tam, na porośniętych lasem zakolach Wilii, głęboko ukryta, a jednak żywa właśnie dzięki takim jak powieściowy Józef Olsiewicz, przecież na nas czeka.

* * *

Ta książka posiada dwa ogromne walory w jednym: jest to powieść na wskroś arcypolska i zarazem na wskroś arcykatolicka, a przy tym niezwykle prawdziwa i pięknie napisana. Gorąco ją polecam.

Paweł Toboła-Pertkiewicz, Wydawca

Piszę o tym wszystkim, gdyż na rynek trafia książka, którą osobiście uważam za bardzo potrzebną. Wydawałoby się na pierwszy rzut oka, że Kresy i bezkresy opowiada historię zwykłej, prostej i typowej polskiej rodziny z Wileńszczyzny, z czasów w których Polski próżno było szukać na mapach świata. Tymczasem, dzięki wysiłkowi autorki, jej pięknej narracji i trzymającej w napięciu fabule trafia na rynek książka wobec której trudno przejść obojętnie. Jak żyli nasi pradziadkowie? Jak wyglądał ich zwykły dzień? Jak pracowali, jak ubierali się, jakie mieli domy, jak odżywiali się, jak spędzali wspólnie czas? Wreszcie być może najważniejsze – jakie miejsce w ich życiu odgrywała religia i Pan Bóg? Jeśli ktoś z Państwa zadaje sobie choć jedno z tych pytań to książka Jadwigi Czechowicz jest właśnie dla niego. Opowiada bowiem życie pokolenia naszych pradziadków lub dziadków, z którego nie mamy wielu świadectw pisanych, gdyż niewielu naszych przodków potrafiło wówczas posługiwać się sprawnie słowem pisanym, zdjęcia były prawdziwym rarytasem, a nawet jeśli były, to rewolucje i wojny spowodowały, że te rodzinne pamiątki często ginęły.

Fragment recenzji

Kresy i bezkresy to kawał pięknej literatury. Biorąc pod uwagę malowniczy język autorki, wciągającą fabułę z wplecionymi rzeczywistymi, przełomowymi dla naszego narodu wydarzeniami historycznymi, jak również moją osobistą miłość do Boga, Ojczyzny jak i poznanej niedawno Wileńszczyzny, oceniam książkę najwyżej jak tylko się da. Polecam przeczytać każdemu, komu bliska jest sercu trudna, ale jakże piękna historia Polski.

Recenzja książki piórem Karoliny Lebiedowicz na portalu wMeritum.

Miłość pokazuje nam, kim chcemy być.

Wojna pokazuje, kim jesteśmy.

Światowy bestseller już w Polsce!

Dwie siostry, Isabelle i Vianne, dzieli wszystko: wiek, okoliczności ,w jakich przyszło im dorastać, i doświadczenia. Kiedy w 1940 roku do Francji wkracza armia niemiecka, każda z nich rozpoczyna własną niebezpieczną drogę do przetrwania, miłości i wolności.

Zbuntowana Isabelle dołącza do ruchu oporu, nie zważając na śmiertelne niebezpieczeństwo, jakie ściąga na całą rodzinę. Opuszczona przez zmobilizowanego męża Vianne musi przyjąć do swego domu wroga. Cena za uratowanie własnego życia i dzieci z czasem staje się dramatycznie wysoka…

Inspirowana życiorysem bohaterki ruchu oporu Andrée de Jongh opowieść o sile, odwadze i determinacji kobiet zachwyciła miliony czytelniczek na całym świecie.

W tej książce jest wszystko, co kocham – Francja, wielka historia i miłość, nad którą nie można zapanować. Idealna lektura na wolny dzień, samotny wieczór i bezsenną noc.

Magdalena Różczka

Najbardziej podobało mi się pokazanie skomplikowanej relacji między dwiema siostrami. Czy jesteśmy bohaterami, czy tchórzami? Czy jesteśmy lojalni wobec ludzi, których kochamy najbardziej, czy potrafimy ich zdradzić?

Lisa See, autorka bestsellerów Dziewczęta z Szanghaju i Chińskie lalki

Kristin Hannah jest autorką wielu bestsellerowych obsypanych nagrodami powieści. Wcześniej prawniczka, obecnie pełnoetatowa pisarka, mieszka z mężem i synem na Hawajach.

Słowik:

• miliony sprzedanych egzemplarzy;

• ponad 75 tygodni na liście bestsellerów New York Times’a;

• książka roku Amazon (ocena użytkowników – 4,8 gwiazdki na 5, prawie 30 000 ocen);

• powieść historyczna roku portalu Goodreads (ocena użytkowników – 4,5 gwiazdki na 5, ponad 200 000 ocen);

• książka roku: iTunes, BuzzFeed, Library Journal, Paste, Wall Street Journal, Week;

• prawa wydawnicze sprzedane do ponad 40 krajów;

• prawa do ekranizacji zakupione przez Tristar Pictures, scenariusz Ann Peacock (Opowieści z Narni. Lew, Czarownica i stara szafa), reżyseria i produkcja Michelle MacLaren (Gra o tron, Z archiwum X, Breaking Bad, The Walking Dead).

Na ścianie wisiało przekrzywione, pęknięte lustro. Odbicie jej twarzy było przez to zniekształcone, jedna połowa znajdowała się niżej niż druga.

– Jak możesz się bać? – zapytała swoje odbicie. Sforsowała w zamieci przełęcz w Pirenejach, przekroczyła wartkie wody rzeki Bidasoa pod nosem hiszpańskich strażników, pewnego razu poprosiła gestapowca, żeby pomógł jej przenieść przez granicę walizkę pełną fałszywych papierów, ponieważ „pan jest taki silny, a ja taka zmęczona podróżą”, ale nigdy nie czuła się tak zdenerwowana jak teraz. Nagle się dowiedziała, że kobieta może jednym wyborem zmienić całe swe życie i wyrwać z korzeniami dotychczasową egzystencję.

Westchnęła ciężko, owinęła się wystrzępionym ręcznikiem i wyszła z łazienki. Przystanęła na moment przed drzwiami, żeby uspokoić bicie serca – nadaremnie – po czym je otworzyła.

fragment książki

„Puszcza Białowieska umiera. Bezwzględny las – zadbany, czysty, produkujący drewno i użytki uboczne – nienawidzi puszczy, pożera więc miejsce po miejscu dziką i wolną przyrodę. Z każdym zgrzytem piły usuwającej nieprzydatne dla lasu drzewo, z każdym konarem spalonym, by nie zakłócał porządku w lesie, z każdym rzędem równo posadzonych sosenek, z każdym wypielęgnowanym młodnikiem – puszcza słabnie”.

Saga Puszczy Białowieskiejto fascynująca historia regionu od czasów prehistorycznych po wydarzenia najnowsze. Łowcy mamutów, Jaćwingowie, plemiona prasłowiańskie, sokolnicy, królewskie polowania, powstania narodowe, intensywna gospodarka leśna, batalia o powstrzymanie zakusów eksploatatorów. Ludzie schodzą w tej opowieści na dalszy plan. Tu króluje przyroda – piękna, fascynująca i niestety zagrożona. To nie tylko zapis wspaniałości natury, lecz także piętnowanie ludzkiej głupoty i pazerności, które ten wyjątkowy obszar zamieniają krok po kroku w plantację drzew. To wołanie o opamiętanie, póki jeszcze nie wszystko stracone.

Mimo że w minionym tysiącleciu niejeden raz groziło jej unicestwienie, w cudowny nieomal sposób przeżyła do naszych czasów, a wraz z nią tysiące gatunków roślin i zwierząt, z królewskim żubrem na czele. Czy przetrwa również XXI wiek?

Są książki, o których mawia się, że należy je przeczytać. O Sadze Puszczy Białowieskiej bez wahania powiem, że wstyd jej nie czytać. To opowieść ważna nie tylko dla miłośników Puszczy, fascynatów przyrody czy działaczy ekologicznych. To także książka, która powinna wejść w skład polskiego kanonu kulturowego, połączenie refleksji humanistycznej w jej najlepszym wydaniu z troską o dziedzictwo przyrodnicze i kulturowe. Jednym słowem lektura absolutnie obowiązkowa.

Remigiusz Okraska

Simona Kossak (1943–2007) – biolog, leśnik, profesor, popularyzator nauki. Znana z bezkompromisowych poglądów i działań na rzecz ochrony przyrody, zwłaszcza Puszczy Białowieskiej, gdzie w starej leśniczówce Dziedzinka mieszkała ponad 30 lat. Urodziła się w artystycznej rodzinie Kossaków, była prawnuczką Juliusza Kossaka i wnuczką Wojciecha Kossaka. Skończyła studia biologiczne na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2000 otrzymała tytuł profesora nauk leśnych. Pracowała w Zakładzie Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży oraz w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych, gdzie od stycznia 2003 pełniła stanowisko kierownika. Była pomysłodawcą unikatowego na skalę światową urządzenia ostrzegającego dzikie zwierzęta przed przejazdem pociągów. Jej dorobek twórczy obejmuje ogółem kilkaset opracowań naukowych, niepublikowanych dokumentacji naukowych, artykułów popularnonaukowych i filmów przyrodniczych oraz trzy książki: Opowiadania o ziołach i zwierzętach, Wilk – zabójca zwierząt gospodarskich? i Saga Puszczy Białowieskiej. Od 2001 prowadziła codzienne audycje (Dlaczego w trawie piszczy) w Radiu Białystok i innych regionalnych oddziałach Polskiego Radia. Radio Gdańsk za popularyzowanie wiedzy przyrodniczej na antenie radiowej przyznało jej nagrodę „Osobowość Radiowa Roku 2003”. W uznaniu zasług na polu nauki i popularyzowania ochrony przyrody w 2000 została uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi

Bestseller „Los Angeles Times” i „Boston Globe”, a także książka, którą według „New York Timesa” po prostu trzeba znać. Czytelnicy zachwycają się jej niezwykłą tematyką i wyjątkowym stylem, który umożliwia niemal organiczny kontakt z bliskim ludziom żywiołem! W wodzie czyha na ludzi wiele niebezpieczeństw, coś nas do niej jednak nieustannie przyciąga. A przecież, w przeciwieństwie do wielu innych stworzeń, nie jesteśmy urodzonymi pływakami. Musimy się tej umiejętności nauczyć. Co takiego jest w wodzie, że czujemy z nią niezwykle silną więź? Mistrzyni reportażu Bonnie Tsui, umiejętnie przeplatając dawne oraz współczesne historie dotyczące pływania z wątkami osobistymi, ukazuje w tej książce głęboką i wieloaspektową relację człowieka z wodą. Znajdziesz tu fascynujące opowieści o prehistorycznych amatorach sportów wodnych z „zielonej Sahary”, klubie pływackim z ogarniętego wojną Bagdadu, którego członkowie spotykali się w eleganckim basenie pałacowym Saddama Husajna, o Brytyjkach z epoki wiktoriańskiej, które odważyły się upomnieć o prawa kobiet do… bezpiecznego korzystania z wody, o współczesnych pływakach japońskich zwinnie sunących przez taflę w zbroi samuraja, o społecznościach wodnych nomadów i wiele, wiele innych. Dowiesz się z niej ponadto, jakie korzyści zdrowotne przynosi nam pływanie, a zanurzając się w lekturze, być może nabierzesz ochoty, by natychmiast wskoczyć do wody i doświadczyć jej oczyszczającego działania. Pływanie bowiem – jak twierdzi autorka – to tunel czasoprzestrzenny, pozwalający nam wyrwać się na chwilę z nieprzerwanie mielących żaren codzienności. Zanurzenie przynosi wewnętrzny spokój i ciszę. Czasami celem jest właśnie pływanie aż do całkowitego „wyłączenia”. Wchodzimy w niemal hipnotyczny stan medytacji, licząc długości i koncentrując wzrok na grze światła, wywoływanej przez promienie słońca muskające wodę na torach. Przemykamy od myśli do myśli, aż wreszcie na chwilę zapada zupełna cisza. W tej krótkiej chwili jesteśmy całkowicie wolni od ciężaru myślenia. Płynęliśmy tego dnia w szóstkę. Woda miała temperaturę niespełna 14°C, jej powierzchnię chłostał lekki wiatr. Przyby¬liśmy na Alcatraz przed dziewiątą rano i udało nam się złapać rozpoczynający się przypływ. Przejmujący chłód wody na chwilę odebrał mi oddech. Przegrupowaliśmy się, żeby po raz ostatni pomachać naszej łodzi i jej pilotowi. Na zdjęciach z tamtego poranka mam uśmiechniętą twarz. Wyglądam, jakby było mi cieplej, niż było faktycznie; słońce odbija się od moich okularów polaryzacyjnych, rzucając srebrne refleksy. Odwróciliśmy się w wodzie w stronę miasta i popłynęliśmy. Odgarniając ramionami wodę, szybko złapałam rytm i pły¬nięcie przestało wydawać się walką. Nagle stało się prostsze, przyjemnie regularne: oddech, wymach, wymach, oddech. Na to byliśmy przygotowani. Ciasny pancerz, który zacisnął się wokół mojej klatki piersiowej, gdy wchodziłam do wody, nagle opadł i zaczęłam wypatrywać pojawiających się od czasu do czasu białych grzebieni fal raczej z ekscytacją niż obawą.

"Ja bardzo dużo czytam, moja córka Marysia wygrzebuje dla mnie gdzieś w księgarniach odpowiednie książeczki, i ja tu nawet w rozmowie z panem czasem się posługuję taką pseudowiedzą, że niby coś wiem z zakresu nauki: astronomii, biologii. Tylko że ja mam ułomną pamięć i w szczegółach mogę coś przekręcić, coś przeinaczyć, coś nie tak podać. Ale w tym moim bełkocie przesłanie, to, do czego zmierzam, mnie się wydaje chyba słuszne.

Na przykład, panie Przemku, początkowo, jak zacząłem to czytać, doznawałem szoku, gdy panowie astronomowie z lubością podawali odległości w kosmosie. 4 miliardy kilometrów. Mało, 4 miliardy lat świetlnych! Ja tak troszkę byłem w lekkim, nie za silnym, szoku. A potem nagle ten szok zaczął się we mnie uspokajać i ucichł. Dlaczego.

Dlatego, że ja uświadomiłem – i znowuż może błądzę, ale wolno mi chyba czasem pobłądzić – otóż ja uświadomiłem sobie takie być może absolutne prawo: że jak jest jakiś daleki szlak, to wiadomo, że są skróty, że jest zawsze jakaś ścieżka, która to wszystko skraca. Czyli nagle te przerażające odległości przestały mnie straszyć, ponieważ przypomniałem sobie, że mamy pewne obszary mózgu niewykorzystane, o czym medycyna i nauka od lat wie, mamy w naszej duchowości w moim przekonaniu coś, co trudno nazwać, a co daje ogromne, nieprzeniknione jeszcze perspektywy. Czyli skrót jest w nas. Ten nieprawdopodobny niesamowity skrót".

(fragment jednej z rozmów)

"Każda książka Konwickiego była projektem jakiegoś innego widzenia świata, poszerzenia ram rzeczywistości. Także i ta, ujmująca, choć na pozór jest tylko wspomnieniem życia, jest zarazem kreacją zwróconą w jakąś nieokreśloną przyszłość".

Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza"

"Konwicki to 'chytra Litwina'. Niby udzielił wywiadu, ale napisał scenariusz autobiograficznego filmu, a może Teatru TV — coś w rodzaju 'Kartoteki rozrzuconej', w której dopowiedział wątki rozpoczęte w poprzednich książkowych rozmowach 'Pół wieku czyśćca' i 'Pamiętam, że było gorąco', zgodnie z różewiczowską zasadą 'zawsze fragment'.

Jacek Cieślak, "Rzeczpospolita"

"Po lekturze tej książki trudno uwierzyć, że Konwicki od lat nie pisze i uważa się za twórcę, który nie ma już nic do powiedzenia. Bo ma: o litewskim niebie, traumie wojny, uwiedzeniu i przerażeniu komunizmem, naturze ludzkiej, pamięci, miłości, sztuce. Biegiem do księgarni!"

Piotr Kofta, "Wprost"

"(...) świadome odgrywanie relacji mistrz - uczeń, czy raczej idol - wyznawca, nadaje tym rozmowom specyficzny klimat i mnóstwo uroku".

Juliusz Kurkiewicz, "Duży Format" - "Gazeta Wyborcza"

"Zgrywa się [Konwicki] w tej książce, pozując na 'strasznego dziadunia', co to 'Przemeczka kochanego' napoi nalewką, poczęstuje herbatnikiem, zagrozi pobiciem, a gdy minie czas kolejnego spotkania, bezceremonialnie wygna do domu. Bardzo to zabawne i bardzo sympatyczne, jak cała ta książka".

Jacek Wakar, "Przekrój"

"Gdy czyta się W pośpiechu (...) niejednokrotnie ma się ciarki na plecach! Wspaniała książka, swoista 'spowiedź' człowieka, któremu polska kultura zawdzięcza niezwykle dużo. Smutek i powaga przeplatają się tu z ironią, a niebywała inteligencja i trafność spostrzeżeń Konwickiego po prostu porażają czytelnika".

Michał Nogaś, "Trójka"

"Wszystkich, którzy wydali jęk zawodu, oczekując kolejnej powieści Konwickiego, warto uspokoić – publikacja W pośpiechu jest co najmniej równie frapująca co 'prawdziwe' książki tego autora".

Maciej Robert, "Uważam Rze"

"Książka (...) toczy się tak, jak się zaczyna - gwałtownie, w zmiennym rytmie i pozornym nieporządku. Konwicki zdaje się w tym wywiadzie-rzece mówić o wszystkim i niczym, zahaczając o ważne tematy i prędko od nich odskakując, by potem, w najmniej spodziewanym momencie, znowu wrócić do problemu. Jest więc, faktycznie, dużo nerwów, dużo stresu i dużo niepokoju".

Marcin Wilk, "Dziennik Polski"

"Przed oczyma czytelników przesuwa się cały teatr, ze scenami dramatycznymi i ze scenami zabawnymi. Spektakl w dwunastu odsłonach. Kaniecki nie upiera się, żeby koniecznie być jego reżyserem. Nie protestuje, kiedy Konwicki demoluje mu plan pytań, nie forsuje własnego scenariusza. I wie, co robi. Pozwala pisarzowi mówić".

Elżbieta Sawicka, "Zeszyty Literackie"

"Ale i tak tym, co najbardziej mnie w tej lekturze wzięło, urzekło i zafascynowało była polszczyzna Konwickiego. Konwicki kopie dupę nie tylko mnie, prostemu czytelnikowi, lecz i zawodowym literatkom i literatom, którzy ze swoimi wypoconymi frazami a’la późny Bernhard czy środkowa Jelinek mogą mu skoczyć".

Łukasz Najder, "

Ta książka to podsycana nadzieją weryfikacja rzeczywistości, oferująca prawdę o klimatologii, której nie znajdziecie nigdzie indziej — co wiemy, czego nie wiemy i co to wszystko oznacza dla naszej przyszłości.

Alarmistyczne nagłówki dotyczące katastrof wywoływanych przez zmiany klimatu są nam w mediach przedstawiane jako fakty, jednak według nauki wszystkie te stwierdzenia są głęboko mylące. Dziennikarze, politycy oraz wybitni znawcy stwierdzili, że w temacie zmian klimatu wszystko zostało już naukowo ustalone. W rzeczywistości kluczowe pytania dotyczące sposobu, w jaki klimat reaguje na działalność człowieka, oraz jakie będzie to miało implikacje w przyszłości, pozostają bez odpowiedzi. Klimat ulega zmianie, ale przyczyny oraz manifestacje tego procesu nie są tak jasne, jak do tej pory nam wmawiano. Jeden z najwybitniejszych amerykańskich naukowców wyjaśnia, co tak naprawdę mówi nauka (a co stara się przemilczeć) o zmieniającym się klimacie.

Steven Koonin wykorzystuje swoje wieloletnie doświadczenie – w tym czołowego doradcy naukowego w administracji prezydenta Obamy – aby przedstawić aktualne spostrzeżenia i ekspertyzy z perspektywy wolnej od programów politycznych. Wyposaża czytelnika w narzędzia umożliwiające zrozumienie kwestii wiążących się z klimatem, jak również pozwalające stać się bardziej świadomym odbiorcą naukowego przekazu. Obala popularne mity i ujawnia mało znaną prawdę: pomimo dramatycznego wzrostu emisji gazów cieplarnianych w latach 1940–1970 globalne temperatury de facto spadły. Co więcej, komputerowe modele, których używamy do przewidywania przyszłości, nie są w stanie dokładnie opisać klimatu minionych lat, co sugeruje, że są głęboko wadliwe.

Koonin zajmuje się również reakcją społeczeństwa na zmieniający się klimat, wykorzystując analizę opartą na danych, aby wyjaśnić, dlaczego wiele proponowanych rozwiązań byłoby nieskutecznych, oraz omawia, w jaki sposób alternatywne metody, takie jak adaptacja i – gdyby było to konieczne – geoinżynieria zapewnią ludzkości dalszy rozwój.

Lektura obowiązkowa dla każdego, kto chce wyrobić sobie własne zdanie w najważniejszych naukowych kwestiach obecnej dekady.

Niezwykła książka – prawdopodobnie najlepsza pozycja o zmianach klimatycznych dla inteligentnego laika – która klarownie i dokładnie przekazuje złożone informacje. — „Claremont Review of Books”

„Śmiała i przekonująca książka traktująca o mającej kiepskie naukowe podstawy nadchodzącej apokalipsie klimatycznej wywołanej działalnością człowieka”. — „Forbes”

Najważniejsza pozycja na temat klimatologii w ostatnich kilku dziesięcioleciach. — Rupert Darwall, „RealClearPolitics”

Doskonałe studium przypadku dotyczące klimatologii, z właściwą jej złożonością i nieprzewidywalnością. To opowieść o tym, w jaki sposób treści podporządkowane interesom decydentów ukształtowały, a miejscami wypaczyły debatę o polityce klimatycznej. Lektura obowiązkowa dla naukowców i inżynierów, których obywatelskie obowiązki wykraczają poza laboratorium, a którzy winni są wyjaśniać temat przytłoczonemu i zdezorientowanemu medialnym przekazem społeczeństwu. Dla polityków i ludzi władzy książka ta winna stanowić źródło refleksji w kwestii ich własnych poglądów, stanowisk oraz podejmowanych decyzji.

— Jean-Lou Chameau, były prezes Caltech

Dr Steven E. Koonin jest jednym z czołowych ekspertów polityki naukowej w Stanach Zjednoczonych. Pełnił funkcję podsekretarza stanu ds. naukowych w Departamencie Energii w administracji prezydenta Obamy. Był głównym autorem Strategicznego Planu Departamentu oraz pierwszego wydania Czteroletniego Przeglądu Technologicznego (2011). Ma na koncie ponad 200 zrecenzowanych prac z dziedziny fizyki i astrofizyki, informatyki, technologii energetycznej oraz klimatologii i polityki klimatycznej, pracował na stanowisku profesora fizyki teoretycznej na Caltech, którego przez blisko dekadę był również wiceprezydentem oraz rektorem. Jego członkostwo w organizacjach naukowych obejmuje US National Academy of Sciences, American Academy of Arts and Sciences czy JASON – grupy naukowców rozwiązujących problemy techniczne dla rządu Stanów Zjednoczonych. Od 2014 roku jest członkiem zarządu korporacji Institute for Defense Analyses. W latach 2014–2019 przewodniczył także National Academies' Divisional Committee for Engineering and Physical Sciences. Obecnie pełni funkcję profesora na New York University na Wydziale Fizyki, w Stern Business School oraz the Tandon School of Engineering. Wcześniejsze doświadczenie na podobnym stanowisku w laboratoriach naukowych podlegających Departamentowi Energii w Los Alamos, Sandia, Brookhaven oraz Argonne pozwala mu także na obejmowanie funkcji niezależnego członka zarządu instytutu badawczego The Lawrence Livermore National Laboratory.