Pierwsze w Polsce tak szerokie ujęcie tematu musicalu.

Daniel Wyszogrodzki opowiada o tym fenomenie z perspektywy bieżącej, odwołując się szeroko do stuletniej historii zjawiska i nie unika także kontekstu polskiego. Kompendium wypełniają napisane z polotem teksty o spektaklach i o ich twórcach, a także rozliczne ciekawostki i anegdoty. Są omówienia tak ważnych musicali, jak West Side Story, Jesus Christ Superstar, Koty czy Les Misérables. Ale także najnowszych sensacji – spektakli Księga Mormona i Hamilton. Są opowieści o twórcach, takich jak George Gershwin, Leonard Bernstein czy Andrew Lloyd Webber. Nie brak także danych o premierach, sukcesach i porażkach, biletach i płytach. To fascynująca podróż: od kompozytora do teatru, od premiery do sukcesu, od Broadwayu po Warszawę.

Autor zna temat w teorii i praktyce. Brał udział w polskich produkcjach najsłynniejszych światowych tytułów. Współpracuje ze znanymi twórcami, regularnie uczestniczy w życiu teatralnym Broadwayu i West Endu, gorąco wspiera rozkwitającą w ostatnich latach polską scenę musicalową. Wykłada także historię musicalu na Akademii Teatralnej w Warszawie. Obecnie pisze libretto i piosenki do premierowej produkcji teatralnej objętej ścisłą tajemnicą. Zdradzimy tylko, że zapowiada się musicalowy przebój!

W tej powieści inicjacyjnej o dorastaniu w PRL-u monumentalna, socrealistyczna przestrzeń (obecnie plac Hallera) staje się centrum świata; mapą, którą Danek – spragniony wrażeń uczeń szkoły podstawowej – stale poszerza w czasie i przestrzeni.

Na kartach jak nigdy dotąd ożywa warszawska Nowa Praga, ale także Stare i Nowe Miasto oraz stołeczne mosty, którymi przebiegały trasy szczenięcych pieszych i rowerowych wypraw. Jest Bazar Różyckiego, są kultowe kina, zoo i saturator. To opowieść o dojrzewaniu w trudnych czasach PRL-u – o dziecku, dla którego nawet świat pełen ograniczeń pozostaje ciekawy i pociągający.

Młodego bohatera formują przedwojenne wspomnienia dziadków i bieżące fascynacje wszystkim, co zakazane. Partyzanci i hipisi, patriotyzm i onanizm, wczesne lektury i odkrycia muzyczne, ciągły stan zagrożenia ze strony wrogich gitowców i niestrudzone poszukiwanie bardzo nieświętego Grala pod sukienkami koleżanek. To wszystko miesza się w barwnej opowieści wypełnionej realistycznym językiem i galerią postaci: rówieśników, ojca lekarza, nauczycieli, księdza, a nawet podejrzanego proroka. Wielką nieobecną pozostaje matka.

Książka jest szczera do bólu. Roi się w niej od fantazji nie tylko seksualnych, bywa histerycznie śmieszna, bywa wzruszająca. Jest mięsista, żywa i zaskakująca.

Kilkunastoletnia Soraya mieszka w Syrii. Gdy wybucha wojna domowa, ginie jej brat, rodzinny dom zamienia się w gruzy, a dziewczyna wraz z matką i rannym ojcem musi uciekać. Trafia do obozu dla uchodźców w Turcji – pobyt jednak zamienia się w piekło. Aby ratować córkę, ojciec decyduje się wydać ją za mąż. Dopiero w drodze do przyszłego męża Soraya dowiaduje się, że będzie drugą żoną ponaddwukrotnie starszego od siebie mężczyzny. Pierwsza żona i jej trzy córki nie ukrywają swojej nienawiści. Soraya czuje się jak w pułapce. Jednak czas płynie, a świeżo poślubiony małżonek nie ustaje w zabiegach o jej względy. Dziewczyna zaczyna dostrzegać, że jest kochana, uczy się, jak sama może kochać, jej ciało budzi się do miłości… I wtedy po raz kolejny, z dnia na dzień, sama w obcym kraju, bez dokumentów, bez pieniędzy, Soraya musi podjąć decyzję, która zaważy na całym jej życiu…

Oparta na faktach powieść pokazuje świat, jakiego nie znamy – a raczej znamy tylko z migawek telewizyjnych. Napisana barwnym językiem, pełna emocjonujących opisów, przenosi nas w miejsca, o których istnieniu słyszymy, ale nie wiemy nic o tym, jak wygląda od środka życie tych, którzy w dramatycznych okolicznościach ruszyli drogą bez powrotu.

Meltem Yılmaz jest turecką dziennikarką i powieściopisarką. Karierę dziennikarską rozpoczęła w 2008 roku. W swoich artykułach zawsze staje po stronie wykluczonych: narkomanów, bezdomnych, dzieci samobójców, uchodźców i azylantów, bitych kobiet, osób LGBT, prostytutek i niepełnosprawnych. Soraya to jej literacki debiut, którym zainteresował się już świat filmu.

Wschodni Berlin, rok 1975.

Gdy porucznik Karin Müller jedzie w okolice muru, by zbadać ciało nastolatki, wydaje jej się, że wszystko już widziała. Jednak na miejscu uświadamia sobie, że ta śmierć jest inna – dziewczyna uciekała – tyle że nie na Zachód. Wprost przeciwnie.

Policjantka zauważa, że w sprawę zamieszane są służby specjalne NRD: Stasi. Karin musi odkryć tożsamość dziewczyny, ale osoby ze służb, z którymi rozmawia, zapewniają ją, że sprawcy pochodzą z Zachodu, i jednocześnie usilnie starają się zniechęcić ją do zadawania pytań.

Materiał dowodowy sugeruje rozbieżne wnioski i Müller wkrótce zdaje sobie sprawę, że miejsce zbrodni jest tylko upozorowaną sceną. Jednak panujący reżim nie toleruje ciekawości i porucznik nie wie jeszcze, że śledztwo zaprowadzi ją niebezpiecznie blisko własnego domu…

To błyskotliwa, klimatyczna i wiarygodna debiutancka powieść Davida Younga. Wciągająca powieść z wyrazistymi postaciami i wspaniale przedstawionym świecie. Stasi i dziecko przypomina dzieła Toma Roba Smitha, Phillipa Kerra oraz film Życie na podsłuchu. Jest to misternie poprowadzona przez labirynty wydarzeń historia, która fascynuje opisami intryg, podwójnym życiem bohaterów oraz ich wiarołomstwem.

David Young urodził się w okolicach Hull. Porzucił studia przyrodnicze na Uniwersytecie w Bristolu i przeniósł się na studia humanistyczne na Politechnikę Bristolską. Zaczynał od prac w rodzaju czyszczenia promowych toalet czy kierowania ciężarówką rozwożącą mięso, by następnie zająć się karierą dziennikarską – od gazet lokalnych, poprzez agencję informacyjną w Londynie, wreszcie newsroomy międzynarodowych stacji radiowych i telewizyjnych. Ukończył kurs kreatywnego pisania na City University w Londynie. Jego powieść otrzymała główną nagrodę w konkursie na publikację ufundowanym przez PFD. Obecnie zajmuje się pisaniem w swojej ogrodowej chatce, a w wolnym czasie kibicuje piłkarskiej drużynie Hull City AFC.

Po tym, jak odmówiła pracy dla Stasi, Karin Müller została zesłana do nudnej papierkowej roboty. Jednak ani szefostwo Milicji, ani Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego o niej nie zapomniało. W Halle-Neustadt, pokazowym nowym mieście socjalistycznym, ginie porwane dziecko, a władze chcą po cichu wyjaśnić sprawę. Karin Müller zostaje wysłana, by ponownie prowadzić śledztwo pod ścisłym nadzorem Stasi. Próbując nagiąć granice tego, co praworządne, szybko okazuje się, że w labiryncie blokowisk z wielkiej płyty czają się liczne tajemnice, znikają kolejne dzieci, a sama bohaterka musi sobie radzić z naciskami z góry, pozbawionym poszlak śledztwem i bolesnymi wspomnieniami.

Rzucona na front sprawy zaginionych bliźniąt, przemierza bezimienne ulice zbudowanego z wielkiej płyty miasta, które, choć młode i pachnące jeszcze świeżym tynkiem, skrywa mroczne tajemnice z nieodległej przeszłości.

Stasi i wilk to opowieść o tym, jak trudno jest zapomnieć bolesną przeszłość, nawet w miejscach podporządkowanych świetlanej przyszłości, jaką zaprojektowały władze NRD swoim obywatelom. Karin Müller mierzy się nie tylko z trudnym śledztwem, ale i balansuje na granicy tego, co dozwolone. Jednocześnie w jej życiu osobistym zachodzą zmiany, których się nie spodziewała…

David Young urodził się w okolicach Hull. Porzucił studia przyrodnicze na Uniwersytecie Bristolskim i przeniósł się na studia humanistyczne. Żeby przeżyć, zajmował się czyszczeniem promowych toalet i kierował ciężarówką rozwożącą mięso. W końcu zajął się dziennikarstwem – pisał dla gazet lokalnych, później dla agencji informacyjnych w Londynie, wreszcie dla newsroomów międzynarodowych stacji radiowych i telewizyjnych. Zadebiutował powieścią Stasi i dziecko (Marginesy 2016), która spotkała się ze znakomitym przyjęciem i otrzymała wiele nominacji do ważnych nagród.

Głowaccy: Ewa i Janusz. Arka, czyli ich mieszkanie w Nowym Jorku. Tu autorka spędziła ponad trzydzieści lat. Najpierw z mężem i córką, potem tylko z mężem, a teraz solo. Wśród tych samych obrazów, prawie tych samych mebli i prawie tych samych książek.

Jest to bezpieczny i duży – jak przystało na arkę – apartament. A w nim przedmioty więcej lub mniej wartościowe: solidna grzałka z czasów PRL-u, wspaniałe prace Andrzeja Czeczota i Andrzeja Dudzińskiego, sióstr Bożeny i Alicji Wahl, Hanny Bakuły i Rafała Olbińskiego, Feliksa Topolskiego i Jana Sawki.

Opis kolekcji jest pretekstem do opowieści o życiu autorki wśród elit intelektualnych i bezdomnych, wśród kolekcji Metropolitan Museum i skarbów znalezionych na ulicy. To również opowieść o kłopotach i sukcesach, o małżeństwie i jego rozpadzie.

I wreszcie to głos kobiety niezależnej, pisarki, która założyła korporację i kilkakrotnie zmieniając zawody, przeżyła wśród burzliwych fal Manhattanu. Pracowała jako pomocnik przy produkcji filmowej i jako dziennikarka, jako pisarka i copywriterka, bizneswoman i reżyserka filmowa.

Książka jest bogato ilustrowana pracami Jana Glińskiego i zdjęciami dzieł sztuki, mieszkania oraz fotografiami z archiwum rodziny Głowackich.

George Zaidan, absolwent chemii na prestiżowej uczelni, błyskotliwy i piekielnie zabawny naukowiec wyjaśnia, co nauka może (a czego nie potrafi) powiedzieć o składnikach produktów, którymi każdego dnia faszerujemy swoje ciała.

Woda. Czipsy. E-papierosy. Kremy do opalania. Ta lista nie ma końca. Co się dzieje, gdy wszystkie te rzeczy wchodzą w reakcję z substancjami tworzącymi nasz organizm? Skąd wiadomo, że to, co jemy, pijemy, wdychamy i wcieramy w siebie, szkodzi nam lub pomaga?

Dzięki tej książce poznacie, jak z perspektywy chemika wyglądają różne produkty, i dowiecie się, co może nas zabić, a co niekoniecznie jest szkodliwe i dlaczego. Jak bardzo truje nas przetworzona żywność i na ile jesteśmy tego pewni? Kawa to napój bogów czy diabelska krew? Co się stanie, jeśli w upale przedawkujesz fantanyl na słońcu (i co to właściwie jest)? Co wspólnego ma maniok z radzieckimi szpiegami? Czy rośliny chcą nas zniszczyć, a mikroorganizmy pożreć całą naszą żywność? Co twój horoskop mówi o chorobach, na które możesz zapaść, i czy jest w tym ziarno prawdy?

Zaidan przystępnie, z mistrzowskim poczuciem humoru odpowiada na mnóstwo trudnych pytań i pokazuje, że chemia to nie tylko użyteczna nauka, którą każdy może zrozumieć i wykorzystywać w codziennym życiu, ale też wspaniała zabawa.

George Zaidan – absolwent chemii na MIT uhonorowany F.D. Greene Teaching Award. Jest propagatorem nauki i producentem programów popularnonaukowych w telewizji i internecie. Dla kanału National Geographic stworzył serial Ingredients: The Stuff Inside Your Stuff, a dla MIT Science Out Loud. Jego artykuły ukazywały się m.in. w „New York Timesie”, „Forbesie”, „Boston Globe”, „National Geographic Magazine”, „Science” i „Business Insider”. Jest laureatem licznych stypendiów, członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego, zasiadał w radzie Instytutu Edukacji. W wolnym czasie wspina się i gotuje.

Jeśli sądziliście, że chemia może być naprawdę interesująca (a jest), ale nie mogliście się skupić na lekcjach w szkole, to jest książka dla was. George Zaidan sprawi, że będziecie głośno się śmiać, czytając opowieści o cudach praktycznej, użytecznej nauki, a wszystko wytłumaczy na przykładach genialnych porównań, które zrozumie nawet jedenastolatek.

Daniel J. Levitin, autor Zasłuchanego mózgu. Co się dzieje w głowie, gdy słuchasz muzyki

O mój Boże, ta książka jest GENIALNA! Zabawna, wnikliwa, napisana ciętym językiem i dodająca otuchy.

Kallie Moore, prowadząca PBS Eons

Jeśli chcecie dowiedzieć się prawdy o cheetosach, kremach z filtrem, zamiennikach masłach i innych codziennych sprawach związanych z chemią, zajrzyjcie do pełnych werwy Składników. Ale przede wszystkim kupcie tę książkę, bo nauczy was myśleć jak błyskotliwy, oczytany i diabelnie zabawny naukowiec.

Sam Kean, autor Dziwnych przypadków ludzkiego mózgu i Znikającej łyżeczki. Dziwnych opowieści chemicznej treści

Krakowski inspektor Andrzej Krzycki uwolnił wprawdzie swojego przyjaciela Lucka Bałysia z łap gangsterów, ale zostawił na Pomorzu jedną nierozwiązaną zagadkę. Heike Liebner z Hanoweru wciąż szuka śladów swojej starszej siostry Gerdy, zaginionej w styczniu 1945 roku podczas ucieczki przed Armią Czerwoną. A ponieważ Heike pomogła kiedyś Krzyckiemu, teraz on musi pomóc jej. Zwłaszcza że stara Niemka siedzi w słupskim areszcie podejrzana o morderstwo.

Krzycki i Bałyś wracają na Pomorze, a wraz z nimi wracają wszystkie tamtejsze koszmary, które sięgają czasów wojny. Zima. Mróz. Zbliża się front. Gerda wraca do wsi po zostawionego przy budzie psa i przepada na zawsze. Kilkadziesiąt lat później Krzycki idzie tą samą drogą, uważnie wsłuchując się w szum pomorskich wiatraków. Już tylko one wiedzą, co naprawdę wydarzyło się przed laty.

Finał trzymającej w napięciu trylogii pomorskiej.

Krzysztof A. Zajas – literaturoznawca, kulturoznawca, profesor polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor znakomitej kryminalnej trylogii grobiańskiej: Ludzie w nienawiści (2014), Mroczny krąg (2015) oraz Z otchłani (2016), a także doskonale przyjętej powieści Oszpicyn (Marginesy 2017), nominowanej do Nagrody Wielkiego Kalibru. Pierwszy tom trylogii pomorskiej, Wiatraki, ukazał się nakładem Marginesów w 2018 roku, drugi, Skowyt nocy, w roku 2020. Ulubionym pisarzem Zajasa jest Stephen King i podobnie jak jego mistrzowi przyświeca mu zasada: książka ma być do czytania.

W mieście niedaleko Krakowa dzieją się niepokojące rzeczy. Ludzie zaczynają ginąć w makabrycznych okolicznościach, dzieci zamieniają się w morderców, szczury atakują mieszkańców, a wszyscy zajadle próbują odnaleźć pewien zakopany skarb. Coś opętało to miasteczko – coś, co dotąd było głęboko uśpione.

To miasto znają wszyscy. To Oświęcim. Jest rok 1994.

Nikt nie wie, co tak naprawdę się tu dzieje, nawet Wojtek, przenikliwy dziennikarz, który prowadzi własne śledztwo. Ludzie nagle przestają mówić, dziwnie się zachowują, widzą duchy, rośnie agresja, popełniają samobójstwa. Gdy mówi wszystkim swojej matce, ta szepcze: „Wszystko się łączy…” i nie chce powiedzieć nic więcej.

Po dramatycznych wydarzeniach Wojtek wyjeżdża do Słupska. Jest rok 1999. Któregoś dnia odbiera telefon z Oświęcimia. Słyszy tylko: „Oni wrócili”. Następnego dnia dowiaduje się, że jego teść nie żyje. Wojtek musi zmierzyć się z prawdą: demony przeszłości potrafią ożyć w każdej chwili. I stanowić realne zagrożenie.

Oszpicyn to trzymający w napięciu mroczny thriller opowiadający o świecie, w którym nic nie jest oczywiste, gdzie przyjaciel może okazać się najzacieklejszym wrogiem i gdzie za zbrodnie dziadków płacą dzieci. A za zbrodnie dzieci – rodzice. To świat, w którym nie ma niewinnych.

Krzysztof A. Zajas – literaturoznawca, kulturoznawca, tłumacz. Wykłada na wyższej uczelni i interpretuje według założeń nowej humanistyki. Jego ulubionym autorem jest Stephen King i podobnie jak jego mistrzowi przyświeca mu zasada: książka ma być do czytania. Autor kryminalnej „trylogii grobiańskiej”: Ludzie w nienawiści (2014), Mroczny krąg (2015) i Z otchłani (2016).

Inspektor Andrzej Krzycki leży w szpitalu. Ledwie uszedł z życiem po zatruciu cyjanowodorem. Nie mówi i nie chodzi. W zasięgu wzroku nie ma nikogo, komu mógłby zaufać. Jego przyjaciel został porwany przez bossa pomorskiej mafii, szalonego miłośnika rekonstrukcji historycznych, a zdradzona żona wróciła do Krakowa. Miejscowa policja ma za dużo własnych problemów, by go wspierać lub choćby zorganizować sensowną akcję poszukiwawczą. Sytuacja Krzyckiego nie wygląda najlepiej, a właściwie – w ogóle nie rokuje. To powinien być koniec jego działań na Pomorzu.

Właśnie w tym miejscu jednak zaczyna się pasjonująca historia. Krzycki ucieka. Brnie przez pomorską ciemność tropem zaginionego przyjaciela, czując na karku oddech prześladowców. Towarzyszy mu jedyna wierna partnerka – suka Lala. Inspektor ściga i jest ścigany. Piekielną drogę oświetlają pulsujące czerwone światła turbin wiatrowych, a za muzyczne tło robi przeraźliwy psi skowyt. W takiej scenerii może się wydarzyć w zasadzie wszystko.

W drugim tomie trylogii pomorskiej Krzysztof Zajas znowu podnosi poprzeczkę. Brawurowe działania bohaterów i skomplikowane relacje między nimi rozkręcają akcję aż do szalonego finału, w którym każdy na swój sposób dąży do wyrównania rachunków. Te jednak mają to do siebie, że nigdy nie wychodzą na zero.

Sympatyczny duet krakowskich policjantów tym razem działa na Pomorzu. Podkomisarz Lucek Bałyś, wysłany na pozornie niewinną konferencję, zostaje beznadziejnie wmieszany w porachunki miejscowej gangsterki. Z początku uznaje to za szczęśliwy traf – po kłopotach w małżeństwie porządna dawka adrenaliny na pewno dobrze mu zrobi. Po chwili jednak zdarzenia nabierają szalonego tempa, zwłaszcza że szefem gangu jest dawny szef tamtejszej komendy, w dodatku były przyjaciel inspektora Krzyckiego.

Krzycki i Bałyś wplątują się w lokalne układy, przy okazji wywołując cienie ponurej przeszłości tamtych ziem. Co było dawno i wydawało się nieważne, dzieje się również dzisiaj i okazuje się najważniejsze dla rozwiązania kryminalnej zagadki. Kilku okropnych zagadek, zasnuwających serię brutalnych morderstw jak pomorska mgła. Bo ktoś w sposób bezwzględny i krwawy morduje trzech miejscowych mężczyzn.

Krzyckiego ściga również brudna przeszłość własna. Lucka – brudna teraźniejszość, która każe mu wreszcie wydorośleć. A nad tym wszystkim niesie się upiorny szum skrzydeł pomorskich wiatraków...

Krzysztof A. Zajas, autor znakomitej trylogii grobiańskiej, niezwykle efektownie wraca do swych ulubionych bohaterów, rozpoczynając trylogię pomorską od szeregu zaskoczeń.

Relacja badaczki samotnie podążającej ścieżkami natury. To pogranicze fizyki Newtona i poetyki, to matematyka i filozofia, a przede wszystkim szczera czułość dla żyjących zielonych istot.

Czym są ekspresje roślinnego życia? Jak je wyrazić w granicach języka? Jak poruszają się pędy mięty i dyni? Czy wpływa na nie Księżyc? Co robi wiatr koronom drzew? W jaki sposób goją się rany i co sprawia, że rośliny się deformują? Skąd w nich ten pęd do przeżycia w każdych warunkach. Kiedy i jak umierają?

W ludzkim rozumieniu rośliny są tłem naszego życia. Ozdobą lub pokarmem. Nie myśli się o nich jak o bogatym świecie niezależnych istot, które odznaczają się niezwykłą wrażliwością, zdolnością do przekształcania własnych ciał i które istniały na długo przed tym, zanim pojawił się na ziemi jakikolwiek ssak.

Patyki, badyle to spotkanie człowieka z wnętrzem ciał roślin, z ich językiem widocznym w budowie liści, łodygach i korzeniach. Takiej opowieści jeszcze nie było.

Kroi dla nas łodygi, babrze się w ziemi, głaska mech, przeczesuje pobocza i wypatruje chwastów w ruinach. Naukową precyzję poddaje sprawdzianowi literackiego słowa, słowo zaś wysyła na nauki na leśną ściółkę. Spotkanie nadzwyczaj czułego i intensywnego pisarskiego języka z tak nam mało znanym światem patyków i badyli daje piorunujący efekt.

Opowieść o wspólnym życiu niezwykłej pary aktorskiej – Magdaleny Zawadzkiej i Gustawa Holoubka. Historia ponad trzydziestoletniego szczęśliwego i spełnionego związku opisana barwnie i dowcipnie przez Magdalenę Zawadzką. Niepublikowane dotąd zdjęcia i dokumenty z rodzinnych archiwów niezwykle wzbogacają tę piękną opowieść

Długo oczekiwana nowa książka Magdaleny Zawadzkiej.

Powiedzenie „podróże kształcą” ma swój głęboki sens i tego się trzymam – mówi autorka i zabiera nas na wyprawę. Ciekawie, wnikliwie, z dystansem, a przede wszystkim z wrodzonym poczuciem humoru opowiada o tym, co drogie jej sercu. Ale też o tym, co tylko pozornie jest zwyczajne.

Tytułowe szczęśliwe wyspy to nie tylko zakątki na całej kuli ziemskiej, odwiedzane przez pełną pasji podróżniczkę. To także spokojne przystanie, do których wracamy we wspomnieniach: ludzie, chwile, przedmioty i miejsca – kotwice łączące nas mocno z przeszłością, z najmilszym światem.

To opowieści o przyblokowym podwórku i dziecięcych zabawach, wspomnienia codziennego życia, dawnego smaku chleba, truskawek i wody z saturatora, anegdoty związane z ludźmi i sprawami, do których po latach, tak jak autorka, lubimy powracać – jak do bezpiecznej przystani.

„Kocham podróże, choć nie nazwałabym siebie podróżniczką. Raczej turystką. Podróżniczka zakłada plecak na plecy, na nogi but ćwiczebny i nocuje pod drzewem. Ja uwielbiam mieć miejsce, do którego mogę wrócić po całym dniu zwiedzania. Niech będzie skromnie, ale muszę mieć możliwość zjedzenia czegoś, umycia się, przespania w łóżku.

Pamiętam swoją pierwszą zagraniczną podróż. Przygoda, którą przeżyłam na tym wyjeździe, uświadomiła mi, że znacznie lepiej znoszę niespodziewane przykrości, niż mi się wcześniej wydawało. Ten wyjazd napełnił mnie poczuciem siły i przekonaniem, że nawet w obcym kraju i w sytuacji kryzysowej nie można popaść w otchłań rozpaczy, tylko trzeba działać. Tak jak w życiu.

I to działanie spodobało mi się i pobudziło apetyt na kolejne podróże”.

Magdalena Zawadzka – kobiecy urok i niewyczerpana energia! Aktorka, która od lat wzbudza szczerą sympatię wśród widzów i ma na koncie ponad 150 ról filmowych, teatralnych i telewizyjnych, w tym roku obchodzi jubileusz 50-lecia pracy artystycznej. I choć mówi o sobie: „Byłam wichrem, teraz jestem zefirkiem”, to wciąż trudno odmówić jej temperamentu i magnetycznego uroku. Jest aktorką, której sprzyja nawet upływający czas…

Za wieloletnią pracę i wielkie zasługi została odznaczona w 2003 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2014 roku Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

W 2012 otrzymała prestiżową nagrodę Teatru Polskiego Radia Wielki Splendor za „wybitne kreacje w słuchowiskach oraz twórczy wkład na rzecz rozwoju i umacniania rangi radia artystycznego w Polsce". W 2015 tytuł Mistrza Mowy Polskiej, przyznawany osobom „posługującym się językiem polskim z prawdziwą maestrią i pasją”, a w 2016 podczas Festiwalu Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa we Wrocławiu nagrodę Platynowego Szczeniaka za wybitne osiągnięcia w aktorstwie filmowym.

W wydawnictwie Marginesy ukazały się dwie jej książki: Gustaw i ja oraz Taka jestem i już!

Wspomnienia i felietony Magdaleny Zawadzkiej, jednej z najlepszych polskich aktorek, napisane lekko i z humorem. Pod tą lekkością kryje się jednak wiele głębokich przemyśleń.

W wydanej wcześniej w 1999 roku książce Kij w mrowisko wspomnienia obejmowały tylko czas dzieciństwa, dojrzewania i młodości autorki. Tym razem Magdalena Zawadzka opowiada też o swych latach dojrzałych i o dorastaniu do dojrzałości (która przychodzi niepostrzeżenie), o traumatycznym czasie żałoby po śmierci męża Gustawa Holoubka (Świat bez Gustawa), o świecie bez rodziców (Mama autorki zmarła w 2014 roku). Pięknie też rozwija opowieść o Jaśku – swoim dorosłym już dziś synu – opatrując ją wieloma rodzinnymi anegdotami.

Osobną część książki stanowią Podróże, które są wielką pasją aktorki. A świat widziany jej oczami – fascynujący. Część trzecia to Felietony pisane w latach dziewięćdziesiątych (ale jest też współczesna niespodzianka!), jednak wciąż przejmująco aktualne. Jak bardzo nic się w Polsce nie zmienia (a jeśli tak – to na gorsze), świadczy nowy, napisany specjalnie do książki felieton z sierpnia 2014 roku, który dowcipnie i dosadnie pokazuje, co się dzieje z kulturą języka, kulturą polityczną i kulturą osobistą. Cięte diagnozy rzeczywistości zapadają w pamięć i pokazują mało znane oblicze aktorki, która mówi we wstępie: „Taka jestem i już to wprawdzie tytuł mojej książki, ale ja naprawdę taka jestem, a przynajmniej tak mi się wydaje. We wszystkim, co pisałam zarówno we wspomnieniach, jak i w felietonach, które wzajemnie się uzupełniają, starałam się być sobą, być szczera. Inaczej pisanie nie miałoby dla mnie żadnego sensu”.

Tę szczerą, wielobarwną opowieść ilustruje unikatowy materiał zdjęciowy z bogatego archiwum Autorki.

Strach ma wielkie oczy i choć oznacza to, że zazwyczaj wyolbrzymiany grożące niebezpieczeństwo, to w dosłownym znaczeniu kryje się ziarno prawdy. Kiedy się boimy, źrenice ulegają rozszerzeniu. Ma to znaczenie w procesie uczenia się nowych bodźców i poszerzania pola widzenia. Ale to nie jedyna reakcja. Odczuwając strach, doświadczamy całej kaskady procesów.

Strach i stres to nieodłączna para, która towarzyszy wszystkim organizmom od początków istnienia. Dawniej stres pełnił funkcję adaptacyjną – pozwalał lepiej przystosowywać się do zmieniających się warunków środowiska. Czy można trzymać linię ze strachu, a właściwie po to, aby sprawniej uciekać przed drapieżnikiem? Tak postępują na przykład wróble, co może przyczyniać się do ich śmierci z wychłodzenia w okresie zimowym.

Środowisko życia, czego doświadczamy na własnym przykładzie, może być powodem ogromnego stresu. Nie inaczej jest w przypadku zwierząt. Hałas, światło, zanieczyszczenia, to stresory w miastach. Podobnie działa wycinka drzew w lasach: zaburza ciągłość środowiska i zmniejsza ilość pokarmu.

Ta książka pozwoli nam lepiej zrozumieć otaczający nas świat. Wiele zagadkowych zachowań zwierząt stanie się zrozumiałych, a to zaprowadzi nas do ich lepszej ochrony. To ważne dla przyszłości naszej planety.

Wiele relacji z wypraw wysokogórskich opisuje dramatyczne zmagania podczas wspinaczki po poręczówkach. Skąd jednak te liny się tam wzięły? Kto prowadził akcję ratunkową? Kiedy twoje życie dosłownie wisi na włosku, dobrze wiedzieć, kto zawiązał węzeł. Są jednak takie historie, które rzadko oglądają światło dzienne. Do nich należą historie Szerpów.

Kiedy Edmund Hillary jako pierwszy zdobył Mount Everest, u jego boku stał Szerpa Tenzing Norgay. Szerpowie – pozostający w cieniu i pomijani przez historię bohaterowie – od zawsze towarzyszyli himalaistom. W 2008 roku, gdy jedenaście osób straciło życie na K2, najbardziej zabójczej górze, dwóch Szerpów przeżyło. Bazując na wywiadach i niedostępnych wcześniej materiałach Zuckerman i Padoan po raz pierwszy oddają im głos.

Autorzy opowiadają historię Chhiringa Dorje i Pasanga Lamy, podążając za nimi od ich rodzinnych wiosek, położonych wysoko w Himalajach, przez slumsy Katmandu, lodowce Pakistanu aż do obozu u stóp K2. Obserwujemy ich, gdy czekają na śmierć, bez czekanów i narzędzi, i towarzyszymy im podczas akcji ratunkowej, która przeszła do historii himalaizmu.

Pochowani w niebie to porywająca, pełna napięcia historia górskiej wspinaczki, ale również opowieść o kulturze i zwyczajach Szerpów.

Rok 1938. Walter Redlich, żydowski adwokat spod Wrocławia, emigruje do Kenii, uciekając przed hitlerowskimi prześladowcami. Tuż przed wybuchem wojny dociera tam jego żona z pięcioletnią córeczką. Kraj, w którym przyjdzie im spędzić kilka lat, początkowo wydaje się nieprzyjazny i trzeba czasu, aby go poznać i zrozumieć. Nie jest to łatwe zadanie, zwłaszcza dla Jettle, która traktuje pobyt w Afryce jako stan przejściowy i nie zamierza zadawać sobie trudu, żeby się przystosować. Przyzwyczajona do wygodnego życia nie potrafi wyrzec się swoich pragnień i potrzeb. Problemów z zaadaptowaniem się nie ma tylko mała Regina, która w przeciwieństwie do rodziców szybko nasiąka Afryką. Zaprzyjaźnia się z tubylcami, rozumie przyrodę i otaczający ją świat.

Mimo iż Redlichom udało się uciec od wojennego koszmaru, nie potrafią uwolnić się od poczucia winy wobec bliskich, którzy zostali w Niemczech lub w Polsce i nie mają szans na ucieczkę. Poczucie osamotnienia wzmaga tęsknota za ojczyzną, za rodziną, przyjaciółmi i pracą. Wykształceni ludzie (adwokaci, nauczyciele, inżynierowie) zmuszeni są w Afryce pracować na farmach, walcząc z przyrodą i jej kaprysami, z upałem, biedą i poniżeniem.

Nigdzie w Afryce to powieść dramatyczna, pełna rozterek, lęków, ale i marzeń. Głęboko zapada w pamięć.

Stefanie Zweig (1932–2014) – niemiecka pisarka pochodzenia żydowskiego urodzona w Głubczycach. W 1938 roku w obawie przed nazistowskimi represjami wobec Żydów wraz z rodzicami opuściła Wrocław i wyjechała do Afryki. Dzieciństwo spędziła na kenijskiej farmie. Uczęszczała do angielskiej szkoły z internatem. Swoje dzieciństwo w Niemczech Zweig opisała później w książce Irgendwo in Deutschland [Gdzieś w Niemczech]. Jej pierwszą powieścią, której fabuła toczy się w Afryce, była książka Ein Mund voll Erde, która opisuje dziewczęcą miłość do chłopca z plemienia Kikuju. Opublikowała także zabawną i zaskakującą powieść Księżniczka Sissi, czyli świat widziany oczami pewnej niezwykle sprytnej kocicy syjamskiej. Przez trzydzieści lat Zweig była redaktorką w gazecie „FrankfurterNeuePresse”. W wydawnictwie Marginesy ukazała się jej czterotomowa saga: Dom przy alei Rothschildów (2015), Dzieci z alei Rothschildów (2015), Powrót na aleję Rothschildów (2016) i Nowy początek przy alei Rothschildów (2016).

Nigdzie w Afryce została zekranizowana, a film pod tym samym tytułem otrzymał w 2003 Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.

Nowa, poszerzona o siedemnaście nowych wspomnień, poprawiona i uzupełniona książka Cześć, starenia złożona jest z opowieści o Zbigniewie Cybulskim (1927–1967), aktorze, legendzie polskiego kina, współtwórcy Studenckiego Teatrzyku Bim-Bom.

Niezapomniany Staszek z Giuseppe w Warszawie, Jacek z Do widzenia, do jutra, kapitan van Worden z Rękopisu znalezionego w Saragossie – w pamięci widzów na wiele lat zapisał się jako Maciek Chełmicki w Popiele i diamencie. Ta rola zmieniła jego życie. Czy wyłącznie na lepsze?

Był fenomenem, idolem swego pokolenia, obiektem uwielbienia. Już za życia stał się legendą.

Zbyszka Cybulskiego, brata-łatę zwracającego się do wszystkich „starenia!”, wspominają jego bliscy, m.in. żona Elżbieta Chwalibóg-Cybulska, szwagierka Maria Chwalibóg, cioteczny brat Wojciech Jaruzelski, jego przyjaciele i znajomi z okresu krakowskiego, gdańskiego i warszawskiego, wśród nich Magda Zawadzka, Beata Tyszkiewicz, Joanna Jędryka, Iga Cembrzyńska, Lucyna Winnicka, Agnieszka Osiecka, Jacek Fedorowicz, Daniel Olbrychski oraz Andrzej Wajda, reżyser, który w Zbigniewie Cybulskim – młodym aktorze w czarnej skórzanej kurtce i charakterystycznych ciemnych okularach – dostrzegł Maćka Chełmickiego.

Dzięki ogromnemu archiwum żony aktora i imponującym zbiorom autorki w książce znalazło się wiele dokumentów, pamiątek po aktorze oraz jego zdjęć prywatnych,a także wybrana korespondencja.

Mariola Pryzwan – autorka m.in. złożonych ze wspomnień książek o Annie German, Annie Jantar, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Haliny Poświatowskiej, Władysławie Broniewskim – przez całe swoje dorosłe życie zbiera materiały i wspomnienia o swym ulubionym aktorze, z właściwą sobie elegancją i skrupulatnością tworząc z nich jedyną w swoim rodzaju biografię.