Zdecydowanie wielkie rozczarowanie. Taki trochę reportaż (choćdla mnie to pozycja bardziej socjologiczna), który wałkuje same ciemne i brudne strony polskości, polskiej wsi. Warto o nich wiedzieć, rozumieć je, ale bez przesady. Nie ma czym się zachwycać. Tym bardziej, że wyliczanka negatywnych stron w żaden sposób nie równoważy się tu z pozytywami. Lepiej by mi się czytało o ludziach, którzy wyszli z tej biedy, a nie o takich, którzy całe swe życie spędzili w niej,
Historie dzięki którym bardziej doceniam swoje życie i możliwości jakie posiadamy w XXI wieku :)
„Chłopki…” to historia o naprawdę niezłomnych kobietach, o kobietach ze wsi, o naszych babka i prababkach. Życie chłopstwa w początkach XX wieku do lekkich nie należało. I to zarówno chłopu, jak i tak zwanej wiejskiej babie oj łatwo nie było. Praca chłopek to ciężka harówka od świtu do samego zmierzchu. W chacie, przy dzieciach i mężu, w polu, czasami na folwarkach u państwa, rzadziej jako niańki lub służące. Chłopki marzą o odrobinę lepszym życiu,
(...)o nieco większym „komforcie”, którym może być na przykład posiadanie własne łóżko, butów, lepszej sukienki. A tu bieda, aż piszczy. Kształcić się praktycznie nie ma możliwości, ale też dlatego, że kobietom w chacie nauka czytania niepotrzebna. Szerzy się więc na wsiach analfabetyzm, do tego ubóstwo, głód. Chłopki dziesiątkują chory, wywołane najczęściej niedostatecznym dbaniem o higienę, a także brakiem jakiejkolwiek opieki medycznej. Na wsiach dochodzi także do wyzysków, poniżania, gwałtów i przemocy. Ale o tym się wówczas nikomu nie mówi. Jedynym autorytetem jest oczywiście ksiądz, a największe ukojenie dla bolącej duszy kobiety przynosi modlitwa. Z biegiem lat życie chłopek ulega bardzo powolnym zmianom. Progres w tej sytuacji wywołują one same. Coraz częściej podejmują próby „ucieczek” do innego świata, małomiasteczkowego, a nawet zagranicznego. Rewolucję przynosi też rozwój prasy, która zaczyna dostrzegać ich problemy osobiste. Staje się dla kobiet ze wsi niewielkim, bo niewielkim, ale zawsze oknem na świat. Dla wielu kobiet współczesnych zaprezentowane przez autorkę fakty, są czymś niewyobrażalnym, momentami bulwersującym. Budzą zdziwienie, pozostawiają je w ogromnym szoku i współczuciu. Przy tamtejszych rozterkach chłopek, te nasze obecne są naprawdę niczym. A i tak notorycznie każdy z nas narzeka na brak czasu. Chłopki nawet jeśliby mogły to zwyczajnie nie potrafiły odpoczywać. Smutne to, aczkolwiek niestety prawdziwe. Książka Joanny Kuciel-Frydryszka w prosty, lecz bardzo rzeczowy sposób opisuje te trudne dla kobiet czasy i ich ewolucję. Opowiedziane przez nią historie wielu kobiet mają w moim odczuciu bardzo gawędziarski charakter, co bardzo dobrze oddaje ducha tamtejszych realiów i siłę jaka po dziś dzień tkwi w kobietach. Dla jednych informacje w niej zawarte będą odkrywcze, dla innych wcale (jak w moim przypadku), ale zawsze godne uwagi. Zatem polecam.
Już od dawna po Polsce krąży dowcip o „szlachcie, która nie pracuje” i osobach chwalących wykwintnym pochodzeniem, ponieważ ich nazwisko charakteryzuje konkretna końcówka. Jednak ileż można czytać o księżniczkach? Czasem należy pochylić się nad prawdą, często trudną, ale wartą uwagi. Tak, jak zrobiła to Joanna Kuciel-Frydryszak, oddająca hołd polskim chłopkom. Oto książka, która premierę miała bardzo niedawno,
(...)a już zbiera praktycznie same pozytywne opinie. I ja to doskonale rozumiem, bo mamy do czynienia prawdopodobnie z najlepszym tegorocznym reportażem. Sięgając po swój egzemplarz byłam gotowa na dużą dawkę wzruszeń — cóż, nie zawiodłam się. Autorka z empatią oraz szacunkiem przybliża czytelnikom losy kobiet prowadzących życie w czasach, gdy na barkach nosiły dosłownie cały ich świat. Zmęczone biedą, nieustannym strachem o zdrowie bliskich, a dopiero później o swoje. Mogły być prababkami większości z nas, a teraz my możemy na nie spojrzeć z perspektywy lat. Spojrzeć z czułością, próbą pojęcia ich ciężkiego położenia. Rzadko kiedy miały powód do śmiechu, ale też były młodymi dziewczynami, poszukującymi swego mitycznego kwiatu paproci. Kuciel-Frydryszak włożyła w tę publikację dużo pracy, przedstawiając nam zmiany historyczne oraz społeczne, dotykające Polskę na przestrzeni różnych okresów. Myślę, że aktualnie, po lekturze, wielu z nas lepiej zrozumie pewne zachowania charakterystyczne dla starszych członków naszych rodzin, a mające swoje korzenie w pokoleniowych traumach. Marzymy o nowych modelach telefonu, tytułowe bohaterki marzyły o porządnej parze butów. I nie chodzi o to, żeby czuć się winnymi, bo żyjemy w bardziej komfortowej rzeczywistości. Po prostu „Chłopki” zmuszają do mnóstwa refleksji, klarowniejszego zerknięcia w tył, abyśmy mocniej szły naprzód. Wręcz parły, z siłą naszych przodkiń, a były niesamowicie silne. Mimo trudnego tematu, książkę czyta się szybko, w czym pomaga świetny styl, w jakim ją napisano: rzeczowy, konkretny, pozbawiony zbędnego oceniania, choć pełen empatii. Jeśli szukacie reportażu godnego wszelkiej uwagi, oryginalnego, to właśnie go znaleźliście. Ogromnie mnie cieszy, iż miałam okazję po „Chłopki” sięgnąć, emocje towarzyszące lekturze zostaną ze mną na długo. Zamierzam zacząć jeszcze raz, od początku, z ołówkiem w ręku, aby podkreślić najistotniejsze fragmenty.
Polecam , to opracowanie mające w podtytule : "opowieść o naszych babkach". Jednak nie jest to miła gawęda o mieszkankach chłopskich zagród na polskiej wsi lat międzywojnia. To naukowe, reportażowe przedstawienie codzienności kobiet polskiej wsi, pełne ciężkiej pracy, ale też poświęcenia i ogromu siły woli , którą musiały włożyć w swą pracę. A gdzież ten obraz bajkowej wsi? Nie w tym opracowaniu . Tutaj tylko fakty fakty,
(...)fakty i to bardzo okrutne , jak : traktowanie dzieci, posłuszeństwo żon wobec mężów potwornych tyranów , kiepska dostępność do edukacji, wielodzietność i bieda, bieda wypełzająca prawie z każdej chałupy. Autorka każdy fakt, każdą historię a nawet opowiastkę popiera bogatą bibliografią, fragmentami listów, ,sprawozdań i zdjęciami. Ukazany obraz kobiety w "Chłopkach" to obraz analfabetki lub takiej po czterech klasach szkoły powszechnej, bo po cóż kształcić bezużytecznie córki. Tak jak pisałam wyżej Autorka tę "opowieść o naszych babkach" poparła dokładną faktografią, tworząc monumentalne dzieło ukazujące przygnębiający, a nawet wręcz brutalny, nieludzki obraz polskiej wsi w dwudziestoleciu międzywojennym. Uważam, że "Chłopki " są warte przeczytania, choć nie jest to lektura łatwa.
polecam
To raczej publikacja dokumentalna niż opowieść. Rozczarowałam się czytając recenzje i komentarze. Spodziewałam się lżejszej formy, podanej bardziej epicko.
Zawsze mieliśmy świadomość, że życie kobiet - zwłaszcza wiejskich - na przełomie XIX/XX w. ( zresztą wcześniej również) było trudnie i ciężkie . Ale dopiero ta książka uświadamia jak kobieta była traktowana przedmiotowo i bezwartościowo. Często oburzamy się na losy arabskich kobiet traktowanych przez mężczyzn instrumentalnie... A cofnijmy się zaledwie 100 lat do polskiej, wiejskiej rzeczywistości ...
Świetna . Warta przeczytania . Inne głębsze spojrzenie na historię Polski l
Tendencyjna, nieuczciwa, nudna książka. Woda z mózgu zupełnie jak głupie pisemka kolorowe dla głupich kobiet. Styl pracy licencjackiej i jakiegoś niedorobionego reportażu w jednym. Bierut z kumplami by się nie powstydził tak jest ideologicznie przesiąknięta. Poza tym oderwana od kontekstu historycznego. Cała moja rodzina, także rodzina mojego męża wywodzi się z chłopstwa. Różne regiony (Kresy, Wielkopolska,
(...)Świętokrzyskie), różne historie. Lekki głód był na Kresach, tylko w czasie wojny. Tak trzy klasy były, ale nazwać moją babcię czy babcię męża jakąś niedouczoną... Doczytywały. Mężczyźni mieli często dodatkowy zawód - jeden mój dziadek w arendzie areszt, drugi był policjantem, męża kolejarzem. Stać ich było na budowę domu, kogo dzisiaj stać? Rodziny z co najmniej czwórką dzieci. Dzieci się dużo rodziło, bo tak po prostu było. Moja prababka była akuszerką (i żadnych aborcji pokątnych nie wykonywała, miała z tuzin chrześniaków za to), kobietą świadomą, nosiła kapelusze, organizowała potańcówki dla sąsiadów, jeździli bryczką. Wdowa z dziećmi, pradziadkowi urodziła jeszcze trójkę. Babcia mała matura, dziadek dzięki przyjaźni z synem hrabiego (poznali się jako ministranci) skończył szkołę ogrodniczą. Siostra babci uciekła przed absztyfikantem przez okno, nie chciała go i nie zmusili jej. O długo pisać. Przeciętne wiejskie rodziny. Trzeba naprawdę było się wysilić, żeby zmalować takie coś jak autorka. Przypisów nie za wiele. Czy w ogóle prawdziwe? Taki przykład. Płacz o wszechobecnym głodzie. I nagle okazuje się, że w tym głodzie jedzenie się psuło... I była taka co zjadała to zepsute :) No i te zdjęcia, nawet nie u fotografa. Czy naprawdę wszyscy wszędzie klepali taką biedę, nie widać tego? A trzeba pamiętać, że to wiek zaborów! Nie i jeszcze raz nie. Bezczelne, propagandowe, szkodliwe dzieło! Może autorka to jakieś czwarte pokolenie komunistów?
Czekałam na książkę ponad 4 miesiące, jednak się rozczarowałam. Książkę ciężko się czyta, trudno przez nią przejść.
Bardzo dobra książka. Na przestrzeni 100 lat - tyle zmian... Dzięki odwadze i sile naszych przodków. Gigantyczna transformacja, nowe reguły życia - rodzinne niesamowite historie o które coraz częściej nie ma już kogo zapytać. Polecam.
Niesamowity reportaż/dokument, który dużo wyjaśnia o życiu, losach i postępowaniu kobiet. Mi otworzył oczy na podejście mojej babci w różnych sprawach, wiele też wyjaśnił. Myślę, że każda kobieta powinna przeczytać tę książkę.
Wspaniała książka, którą polecam przeczytać. Ukazuje nie tylko losy naszych prababek, ale ogólnie życie w Polsce, szczególnie na wsi, na początku XX w. Nie tylko dla miłośników historii. Głęboko zapada w pamięć.
Ksiązka pisana metodą badawczą wiec nie dla każdego. Ale dla tych co podejmą wyzwanie daje możliwość zrozumienia poglądów, zachowań i odruchów które każdy może odnaleźć w spobie. Ja osobiście utwierdziałm sie w swoim upartym odruchu ciągłego stawiania na pierwszym miejscu edukacji moich dzieci ale i mojej . Odnalazłam ciekawewe wątki historczyne zrówno dotycząc wsi jak i polityki których nie znałam lub na ktore padło inne światło.
(...) A poza tym WIELKI szacunek dla naszych babć. Większość z nas ma lub miał taką osobę w rodzinie. Warto zrozumieć codzienność w jakiej przyszło im żyć. Dla mnie osobiste odkrycie. Polecam bardzo.
"Łyknęłam" tę książkę bardzo szybko. Patrząc po komentarzach niektórych czytelniczek - dochodzę do wniosku, że trzeba być wystarczająco dojrzałą i gotową na to, co niesie za sobą treść "Chłopek", żeby móc ją docenić. Każdy jest w innym miejscu, więc wiele osób może się rozczarować. Dla mnie bardzo ważna pozycja - wyjaśniająca dokładnie niektóre niuanse - szczegóły, które często są pomijane, przemilczane,
(...)a są istotne dla zrozumienia - przede wszystkim mojego własnego życia. Polecam osobom, które szukają różnych odpowiedzi w swoim rodzie.
4/5 średnia ...
Other editions:
Marginesy
2023
The item has been added to the basket.
If you don't know what the basket is for, click here for details.
Do not show it again
SOWA OPAC :: wersja 6.8.4 (2025-09-29)
Oprogramowanie dostarczone przez SOKRATES-software.
Wszelkie uwagi dotyczące oprogramowania prosimy zgłaszać w bibliotece.
Życie chłopstwa w początkach XX wieku do lekkich nie należało. I to zarówno chłopu, jak i tak zwanej wiejskiej babie oj łatwo nie było. Praca chłopek to ciężka harówka od świtu do samego zmierzchu. W chacie, przy dzieciach i mężu, w polu, czasami na folwarkach u państwa, rzadziej jako niańki lub służące. Chłopki marzą o odrobinę lepszym życiu, (...) o nieco większym „komforcie”, którym może być na przykład posiadanie własne łóżko, butów, lepszej sukienki. A tu bieda, aż piszczy. Kształcić się praktycznie nie ma możliwości, ale też dlatego, że kobietom w chacie nauka czytania niepotrzebna. Szerzy się więc na wsiach analfabetyzm, do tego ubóstwo, głód. Chłopki dziesiątkują chory, wywołane najczęściej niedostatecznym dbaniem o higienę, a także brakiem jakiejkolwiek opieki medycznej. Na wsiach dochodzi także do wyzysków, poniżania, gwałtów i przemocy. Ale o tym się wówczas nikomu nie mówi. Jedynym autorytetem jest oczywiście ksiądz, a największe ukojenie dla bolącej duszy kobiety przynosi modlitwa. Z biegiem lat życie chłopek ulega bardzo powolnym zmianom. Progres w tej sytuacji wywołują one same. Coraz częściej podejmują próby „ucieczek” do innego świata, małomiasteczkowego, a nawet zagranicznego. Rewolucję przynosi też rozwój prasy, która zaczyna dostrzegać ich problemy osobiste. Staje się dla kobiet ze wsi niewielkim, bo niewielkim, ale zawsze oknem na świat. Dla wielu kobiet współczesnych zaprezentowane przez autorkę fakty, są czymś niewyobrażalnym, momentami bulwersującym. Budzą zdziwienie, pozostawiają je w ogromnym szoku i współczuciu. Przy tamtejszych rozterkach chłopek, te nasze obecne są naprawdę niczym. A i tak notorycznie każdy z nas narzeka na brak czasu. Chłopki nawet jeśliby mogły to zwyczajnie nie potrafiły odpoczywać. Smutne to, aczkolwiek niestety prawdziwe.
Książka Joanny Kuciel-Frydryszka w prosty, lecz bardzo rzeczowy sposób opisuje te trudne dla kobiet czasy i ich ewolucję. Opowiedziane przez nią historie wielu kobiet mają w moim odczuciu bardzo gawędziarski charakter, co bardzo dobrze oddaje ducha tamtejszych realiów i siłę jaka po dziś dzień tkwi w kobietach. Dla jednych informacje w niej zawarte będą odkrywcze, dla innych wcale (jak w moim przypadku), ale zawsze godne uwagi. Zatem polecam.
Oto książka, która premierę miała bardzo niedawno, (...) a już zbiera praktycznie same pozytywne opinie. I ja to doskonale rozumiem, bo mamy do czynienia prawdopodobnie z najlepszym tegorocznym reportażem. Sięgając po swój egzemplarz byłam gotowa na dużą dawkę wzruszeń — cóż, nie zawiodłam się. Autorka z empatią oraz szacunkiem przybliża czytelnikom losy kobiet prowadzących życie w czasach, gdy na barkach nosiły dosłownie cały ich świat. Zmęczone biedą, nieustannym strachem o zdrowie bliskich, a dopiero później o swoje. Mogły być prababkami większości z nas, a teraz my możemy na nie spojrzeć z perspektywy lat. Spojrzeć z czułością, próbą pojęcia ich ciężkiego położenia.
Rzadko kiedy miały powód do śmiechu, ale też były młodymi dziewczynami, poszukującymi swego mitycznego kwiatu paproci. Kuciel-Frydryszak włożyła w tę publikację dużo pracy, przedstawiając nam zmiany historyczne oraz społeczne, dotykające Polskę na przestrzeni różnych okresów. Myślę, że aktualnie, po lekturze, wielu z nas lepiej zrozumie pewne zachowania charakterystyczne dla starszych członków naszych rodzin, a mające swoje korzenie w pokoleniowych traumach. Marzymy o nowych modelach telefonu, tytułowe bohaterki marzyły o porządnej parze butów. I nie chodzi o to, żeby czuć się winnymi, bo żyjemy w bardziej komfortowej rzeczywistości. Po prostu „Chłopki” zmuszają do mnóstwa refleksji, klarowniejszego zerknięcia w tył, abyśmy mocniej szły naprzód. Wręcz parły, z siłą naszych przodkiń, a były niesamowicie silne.
Mimo trudnego tematu, książkę czyta się szybko, w czym pomaga świetny styl, w jakim ją napisano: rzeczowy, konkretny, pozbawiony zbędnego oceniania, choć pełen empatii. Jeśli szukacie reportażu godnego wszelkiej uwagi, oryginalnego, to właśnie go znaleźliście. Ogromnie mnie cieszy, iż miałam okazję po „Chłopki” sięgnąć, emocje towarzyszące lekturze zostaną ze mną na długo. Zamierzam zacząć jeszcze raz, od początku, z ołówkiem w ręku, aby podkreślić najistotniejsze fragmenty.
A gdzież ten obraz bajkowej wsi? Nie w tym opracowaniu . Tutaj tylko fakty fakty, (...) fakty i to bardzo okrutne , jak : traktowanie dzieci, posłuszeństwo żon wobec mężów potwornych tyranów , kiepska dostępność do edukacji, wielodzietność i bieda, bieda wypełzająca prawie z każdej chałupy. Autorka każdy fakt, każdą historię a nawet opowiastkę popiera bogatą bibliografią, fragmentami listów, ,sprawozdań i zdjęciami. Ukazany obraz kobiety w "Chłopkach" to obraz analfabetki lub takiej po czterech klasach szkoły powszechnej, bo po cóż kształcić bezużytecznie córki. Tak jak pisałam wyżej Autorka tę "opowieść o naszych babkach" poparła dokładną faktografią, tworząc monumentalne dzieło ukazujące przygnębiający, a nawet wręcz brutalny, nieludzki obraz polskiej wsi w dwudziestoleciu międzywojennym. Uważam, że "Chłopki " są warte przeczytania, choć nie jest to lektura łatwa.
Woda z mózgu zupełnie jak głupie pisemka kolorowe dla głupich kobiet.
Styl pracy licencjackiej i jakiegoś niedorobionego reportażu w jednym.
Bierut z kumplami by się nie powstydził tak jest ideologicznie przesiąknięta.
Poza tym oderwana od kontekstu historycznego.
Cała moja rodzina, także rodzina mojego męża wywodzi się z chłopstwa. Różne regiony (Kresy, Wielkopolska, (...) Świętokrzyskie), różne historie.
Lekki głód był na Kresach, tylko w czasie wojny. Tak trzy klasy były, ale nazwać moją babcię czy babcię męża jakąś niedouczoną... Doczytywały. Mężczyźni mieli często dodatkowy zawód - jeden mój dziadek w arendzie areszt, drugi był policjantem, męża kolejarzem. Stać ich było na budowę domu, kogo dzisiaj stać? Rodziny z co najmniej czwórką dzieci. Dzieci się dużo rodziło, bo tak po prostu było. Moja prababka była akuszerką (i żadnych aborcji pokątnych nie wykonywała, miała z tuzin chrześniaków za to), kobietą świadomą, nosiła kapelusze, organizowała potańcówki dla sąsiadów, jeździli bryczką. Wdowa z dziećmi, pradziadkowi urodziła jeszcze trójkę. Babcia mała matura, dziadek dzięki przyjaźni z synem hrabiego (poznali się jako ministranci) skończył szkołę ogrodniczą.
Siostra babci uciekła przed absztyfikantem przez okno, nie chciała go i nie zmusili jej.
O długo pisać. Przeciętne wiejskie rodziny.
Trzeba naprawdę było się wysilić, żeby zmalować takie coś jak autorka. Przypisów nie za wiele. Czy w ogóle prawdziwe?
Taki przykład. Płacz o wszechobecnym głodzie. I nagle okazuje się, że w tym głodzie jedzenie się psuło... I była taka co zjadała to zepsute :) No i te zdjęcia, nawet nie u fotografa. Czy naprawdę wszyscy wszędzie klepali taką biedę, nie widać tego? A trzeba pamiętać, że to wiek zaborów!
Nie i jeszcze raz nie. Bezczelne, propagandowe, szkodliwe dzieło! Może autorka to jakieś czwarte pokolenie komunistów?
Książkę ciężko się czyta, trudno przez nią przejść.
Na przestrzeni 100 lat - tyle zmian... Dzięki odwadze i sile naszych przodków.
Gigantyczna transformacja, nowe reguły życia - rodzinne niesamowite historie o które coraz częściej nie ma już kogo zapytać.
Polecam.
Głęboko zapada w pamięć.
Odnalazłam ciekawewe wątki historczyne zrówno dotycząc wsi jak i polityki których nie znałam lub na ktore padło inne światło. (...)
A poza tym WIELKI szacunek dla naszych babć. Większość z nas ma lub miał taką osobę w rodzinie. Warto zrozumieć codzienność w jakiej przyszło im żyć. Dla mnie osobiste odkrycie. Polecam bardzo.
Dla mnie bardzo ważna pozycja - wyjaśniająca dokładnie niektóre niuanse - szczegóły, które często są pomijane, przemilczane, (...) a są istotne dla zrozumienia - przede wszystkim mojego własnego życia.
Polecam osobom, które szukają różnych odpowiedzi w swoim rodzie.