Miał nade mną władzę jakiej nie miał nikt inny.

Może dlatego, że moje serce pragnie bić w tym samym rytmie co jego.

Może dlatego, że moje ciało kłania się przed nim i tylko przed nim.

Może dlatego, że sądził, że mnie kocha, jeszcze zanim mnie zobaczył.

Mylił się i nic nie boli mnie tak, jak ukrywanie tego przed nim. Wydawało mu się, że do niego należę, ale nie miał racji. Nigdy nie chodziło o mnie.

Wspomnienia mogą być zwodnicze, ale moje serce ma pewność.

Wiem dobrze, czego chcę.

Czego potrzebuję najbardziej.

Nie spocznę, dopóki nie będzie należał do mnie w takim samym stopniu, w jakim ja należę do niego.

Zawsze byłam jego.

Na początku słowa, które wypowiadał były chłodne, a dotyk szorstki. Nie chciałam przebywać w jego obecności dłużej, niż to było konieczne. Wiedziałam, że jest niebezpiecznym mężczyzną i że gdyby tylko chciał, zniszczyłby mnie.

Nie tego jednak pragnął. Nie tego potrzebował.

I ja też tego nie pożądałam.

Jak łatwo zatracić się w dotyku mężczyzny o takiej potędze.

W dotyku mężczyzny, który ma wszystko, czego pragnie... oprócz mnie.

Delikatne muśnięcia i skradzione spojrzenia rozgrzały moją krew i sprawiły, że serce zabiło mi w sposób, o istnieniu którego nie miałam pojęcia. Owszem, łatwo się zagubić we mgle namiętności. Ale nie bez powodu mówią o nim, że jest bezlitosny. A ja powinnam być mądrzejsza.

Upijałem się jej pocałunkami, rozpływałem pod dotykiem delikatnych dłoni. Poddałem się urokowi tej dziewczyny, nie dostrzegając, jak wiele ryzykuję. Sam nie wiem, kiedy dałem się wciągnąć w matnię.

Powinienem być mądrzejszy… Powinienem wiedzieć, że ona nigdy nie pokocha takiego mężczyzny jak ja. Ale dość tego! Drugi raz nie popełnię tego samego błędu. I nie obchodzą mnie jej błagania ani to, że pragnę jej bardziej niż czegokolwiek innego na świecie.

Przeciętny obywatel na myśl o prawie, uchwałach i kodeksach, dostaje zimnych dreszczy. To prawda, że w gąszczu przepisów można się zagubić. Dlatego publikacja „Ochrona prawna pszczół w Polsce” wychodzi naprzeciw potrzebom pszczelarzy, w jasny i przystępny sposób przedstawiając informacje na temat prawa pszczelarskiego w Polsce.

Autor porusza zagadnienia związane ze statusem prawnym pszczół, środkami ochrony roślin, handlem i przewozem pszczół, a także przytacza rozważania na temat ochrony owadów zapylających, pod kątem zachowania stabilności ekosystemów naturalnych.

Ale to nie wszystko – w książce znajduje się niezwykle ciekawa historia prawa pszczelarskiego naszego kraju - od bartnictwa do współczesności - a także informacje o podobnych ustawach obowiązujących w Danii, Włoszech, Hiszpanii i Ukrainie. Publikacja obejmuje stan prawny z 31.01.2018 r.

To pozycja obowiązkowa dla osób zagubionych w gąszczu przepisów i tych, którzy wiedzą, że z prawem warto być na bieżąco.

Fascynująca i wciągająca saga rodzinna z Wielkopolski. To kontynuacja losów Jakuba i Anny z Radomicka. W pierwszej części pożegnaliśmy się z bohaterami w momencie wybuchu I wojny światowej. Druga część obejmuje lata 1914-1933, akcja rozgrywa się na froncie wschodnim i w Wielkopolsce. W książce poruszono wiele ważnych wątków historycznych, społecznych i politycznych tamtych czasów. Jest też sporo ciekawostek związanych z regionem, gdzie mieszkają bohaterowie. Tę opowieść napisało samo życie.

Aldona Wleklak to PR manager, lokalna patriotka i magister historii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Do napisania „Sagi niewoli” zainspirowały ją rodzinne opowieści i losy pradziadków, którzy stali się pierwowzorem postaci Jakuba i Anny.

Fascynująca i wciągająca saga rodzinna z Wielkopolski. To kontynuacja losów Jakuba i Anny z Radomicka. W pierwszej części pożegnaliśmy się z bohaterami w momencie wybuchu I wojny światowej. Druga część obejmuje lata 1914-1933, akcja rozgrywa się na froncie wschodnim i w Wielkopolsce. W książce poruszono wiele ważnych wątków historycznych, społecznych i politycznych tamtych czasów. Jest też sporo ciekawostek związanych z regionem, gdzie mieszkają bohaterowie. Tę opowieść napisało samo życie.

Celem napisania tej książki było uświadomienie kobietom jak wielkie zagrożenia czyhają na portalach randkowych. Kiedy klikamy zdjęcie przystojnego faceta po czterdziestce, obcokrajowca, nie mamy pewności, że jest realny. Moje śledztwo dziennikarskie udowodniło, że oszuści kryją się za skradzionymi zdjęciami z innych kont na Facebooku albo z banku twarzy. Ich jedynym celem jest wyłudzenie od kobiet pieniędzy. Schemat się powtarza. Szukają samotnych kobiet po czterdziestce. Dwudziestoletnie dziewczyny ich nie interesują z prostego powodu, mało kiedy mają wystarczająco pieniędzy. Oszuści przedstawiają się jako wdowcy, rozwodnicy, zdradzeni mężowie. Przeważnie mają jedno dziecko, które wychowuje rodzina, podczas gdy oni pracują, często na platformie wiertniczej czy w armii amerykańskiej. Poznaj prawdziwe historie, aby nie wpaść w sidła oszukanej miłości. Aldona Wleklak.

Celem napisania tej książki było uświadomienie kobietom jak wielkie zagrożenia czyhają na portalach randkowych. Kiedy klikamy zdjęcie przystojnego faceta po czterdziestce, obcokrajowca, nie mamy pewności, że jest realny. Moje śledztwo dziennikarskie udowodniło, że oszuści kryją się za skradzionymi zdjęciami z innych kont na Facebooku albo z banku twarzy. Ich jedynym celem jest wyłudzenie od kobiet pieniędzy. Schemat się powtarza. Szukają samotnych kobiet po czterdziestce. Dwudziestoletnie dziewczyny ich nie interesują z prostego powodu, mało kiedy mają wystarczająco pieniędzy. Oszuści przedstawiają się jako wdowcy, rozwodnicy, zdradzeni mężowie. Przeważnie mają jedno dziecko, które wychowuje rodzina, podczas gdy oni pracują, często na platformie wiertniczej czy w armii amerykańskiej. Poznaj prawdziwe historie, aby nie wpaść w sidła oszukanej miłości. Aldona Wleklak.

Książka wprowadza w fascynujący świat ramenu i kuchni japońskiej w szerokim kontekście społecznym i kulturowym. Dowiecie się z niej nie tylko jak przygotować prawdziwy ramen, ale także jakie znaczenie ma on dla Japończyków i na czym polega jego autentyczność. Jest to także swoisty przewodnik, w oparciu o który można zaplanować podróż po Japonii szlakiem najbardziej charakterystycznych dań i tradycji kulinarnych.
To opowieść nie tylko o kuchni, lecz o życiu Japończyków od kuchni, o miejscach, w których jedzą i kulturze jedzenia – tak odmiennej od tradycji europejskiej. Fascynująca to opowieść… Dopełnieniem książki są znakomite, kolorowe fotografie Macieja Komorowskiego, no i 33 autentyczne przepisy na ramen! Smacznej lektury!

O AUTORACH:
Marcin Wojtasik – antropolog i socjolog zajmujący się kuchniami azjatyckimi, współzałożyciel rodziny restauracji Yatta Ramen i innych projektów gastronomicznych związanych z kuchnią japońską.

Maciej Komorowski – japonista, fotograf, od lat mieszka w Japonii.

FRAGMENT KSIĄŻKI:

„Motywem przewodnim naszej podróży po Japonii będzie ramen, po pierwsze dlatego, że sam podróżowałem po Japonii głównie ramenowymi szlakami i uważam, że to doskonały klucz do układania planu wyjazdu, po drugie dlatego, że ramen jest japońskim daniem, które jest najbardziej zróżnicowane regionalnie. Ramen nie ma jednej oryginalnej wersji, o której można by powiedzieć, że to jest wzorzec ramenu. W wielu miastach i miasteczkach Japonii rozwinęły się lokalne odmiany, które można przypisać do kilku podstawowych kategorii, ale każda jest też samodzielnym daniem z własną historią, często mocno związaną z historią i specyfiką miejsca powstania. Od smaganej syberyjskimi wichrami wysepki na najbardziej północnym krańcu Japonii, poprzez wielkie megalopolis na pacyficznym wybrzeżu Honsiu, po tropikalne wyspy na najdalszym południu, lokalne rameny oddają atmosferę miejsc i są świetnym wprowadzeniem do opowieści o innych japońskich daniach”.

„Przez całą historię do Japonii docierały chińskie wpływy żywieniowe, od uprawy ryżu począwszy, poprzez herbatę, aż po wiele innych produktów i technik, jednak tempo i rozmach wymiany nigdy nie były takie, jak w drugiej połowie XIX wieku. Pewna liczba Chińczyków przebywała w Japonii, jednak nie mieli oni prawa poruszać się po całym kraju i żyli dość odizolowani w chińskich dzielnicach zlokalizowanych w Jokohamie, Kobe i Nagasaki. Pierwsze wzmianki o tym, że można było u nich zjeść jakieś chińskie danie z makaronem w zupie, prawdopodobnie rodzaj lamian albo kantońskiego lo mien, sięgają lat osiemdziesiątych XIX wieku. Klientami chińskich kucharzy, najczęściej przybyszów z prowincji Guangdong, byli wówczas jednak głównie chińscy studenci, którzy zaczęli na przełomie wieków w dużej liczbie przybywać do rozwijającej nowoczesną edukację Japonii.
Dopiero na początku XX wieku, kiedy chińscy szefowie kuchni w restauracji zaczęli używać do przygotowania swojej zupy z makaronem japońskich składników, takich jak sos sojowy czy marynowane pędy bambusa menma, to tanie pożywne danie zaczęli jeść również japońscy studenci, żołnierze i robotnicy. Nazwa „chiński makaron” (chūka soba albo Shina soba) była w powszechnym użyciu do lat pięćdziesiątych i do dziś w wielu miejscach w Japonii jest synonimem ramenu.
Czy więc ramen jest daniem japońskim czy chińskim? Dla Japończyków nie ma wątpliwości, że jest to danie w stu procentach japońskie”.

„Generalnie kuchnie azjatyckie opierają się na miejscach oferujących jedno, góra dwa dopracowane dania, a w Japonii jest to szczególnie widoczne. Restauracja z makaronem soba sprzedaje tylko sobę i tradycyjne dodatki, to samo dotyczy miejsc sprzedających udon, okonomiyaki, yakitori, takoyaki, gyudon i wiele innych dań.
Pamiętam jak wielkie opory miał japoński właściciel warszawskiej restauracji Uki Uki serwującej doskonały udon przed wprowadzeniem do karty ramenu, bo w Japonii tak się nigdy nie robi i restauracje z udonem nie mają nigdy w menu ramenu, gdyż to są zupełnie różne kulinarne światy: konserwatywny, osadzony głęboko w wielowiekowej japońskiej tradycji udon i względnie nowy, ciągle ewoluujący i otwarty na zmiany ramen. Dla większości polskich gości było to niezrozumiałe, bo przecież jedno i drugie to japońskie kluski”.

Myślałam, że utrata pamięci to najgorsze, co mogło mi się przytrafić. Bez wspomnień o tym, kim jestem i skąd pochodzę, czułam się, jakbym podczas jazdy samochodem mogła skręcać wyłącznie w prawo. Wszystkie drogi prowadziły mnie w tę samą stronę. W kierunku, którego wolałabym uniknąć – do mrocznego tunelu, w którego czeluść musiałam się zapuścić, jeśli chciałam poznać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Okazało się jednak, że są rzeczy znacznie gorsze niż utrata pamięci. Że jest ona niczym w porównaniu z prawdą o tym, kim jestem i jakie sekrety skrywam. Przyciąganie, któremu nie potrafiłam się przeciwstawić, i pasja dzielona z mężem w połączeniu z zatartą w pamięci przeszłością wywołały całkiem nową burzę. Istny Armagedon zrodzony z dwóch odmiennych rodzajów szaleństwa. Głupia mała rybka.

„Każda historia ma trzy wersje: jej, jego i tę prawdziwą” – tak słowami jednego z bohaterów można by pokrótce streścić Nienasyconą, kolejną odsłonę przygód Gabrielli Pierce. W kontynuacji tej mrocznej i przesyconej erotyzmem powieści krok po kroku odsłaniamy historię związku Gabby, tym razem także z perspektywy jej męża. Jeśli myślałyście, że Jettie Woodruff niczym Was już nie zaskoczy, cóż… myliłyście się. Plejada nowych, zaskakujących postaci, sekrety, których ujawnienie może zburzyć kruche status quo rodziny Pierce’ów, szalone zwroty akcji, huśtawka skrajnych emocji – to i jeszcze więcej znajdziecie na kartach Nienasyconej. Czy Gabriella odnajdzie w swej niełatwej przeszłości odpowiedzi na nurtujące ją pytania? Czy zdoła ustalić, którą z bliźniaczek tak naprawdę jest i co się stało z drugą z sióstr Delgardo? I wreszcie, w jaki sposób długo skrywana prawda wpłynie na nią samą i na jej najbliższych?

Ile gatunków dzięciołów zamieszkuje w Polsce? Co wiemy o ich zwyczajach? Dlaczego dzięcioły bębnią i czy potrafią śpiewać? Ile razy na sekundę uderzają dziobem w drzewo? Czy mogą od tego dostać wstrząsu mózgu? Czy łączą się na zawsze w pary? Czy są troskliwymi rodzicami? Kto korzysta z ich dziupli? Czy świat mógłby istnieć bez dzięciołów?
Na te wszystkie pytania, a także na wiele innych, można znaleźć odpowiedź w tej książce. Werbel, czyli zrozumieć dzięcioły to książka, z której dowiecie się wszystkiego, co chcielibyście wiedzieć o dzięciołach, ale nie mieliście kogo zapytać.
Dorota Zawadzka i Grzegorz Zawadzki, ornitolodzy, przyrodnicy, oddają w Wasze ręce przyrodniczą opowieść, która pomaga bliżej poznać życie dzięciołów – ptaków zapewniających przetrwanie wielu innym gatunkom.
Werbel, czyli zrozumieć dzięcioły, to książka zarówno do czytania, oglądania, a także do… słuchania! Po zeskanowaniu za pomocą smartfona (z dostępem do Internetu) zamieszczonych w niej QR kodów można usłyszeć głosy dzięciołów.

O AUTORACH:
Dr hab. Dorota Zawadzka – wykładowca akademicki, leśnik, ornitolog. Pracuje w Katedrze Nauk Leśnych na Wydziale Filia Uniwersytetu Łódzkiego w Tomaszowie Mazowieckim. Członkini Komitetu Ochrony Orłów i Komitetu Ochrony Kuraków. Od wielu lat zafascynowana ptakami; zajmuje się ich badaniem i ochroną, głównie w Puszczy Augustowskiej. Szczególnym obiektem jej zainteresowań naukowych są dzięcioły oraz związane z nimi dziuplaki wtórne, ptaki drapieżne i kuraki leśne. Popularyzuje wiedzę o ptakach w licznych publikacjach oraz prowadząc warsztaty ornitologiczne. Prywatnie mama Grzegorza.

Grzegorz Zawadzki – ornitolog, leśnik, fotograf. Urodzony w 1992 roku w Suwałkach. Od zawsze zakochany w ptakach, w wolnych chwilach podziwiający je z lornetką i aparatem. Pracownik Instytutu Nauk Leśnych SGGW, członek zarządu Komitetu Ochrony Orłów. Autor przyrodniczych prac naukowych i popularnonaukowych. Zawodowo badacz ekologii ptaków, głównie leśnych, efektem czego powstał doktorat dotyczący dzięcioła czarnego w Puszczy Augustowskiej. Bo cóż może być bardziej ptasio-leśnego niż dzięcioły w najpiękniejszej Puszczy?

W 2021 roku, nakładem wydawnictwa Paśny Buriat, ukazała się ich wspólna książka Ptaki jeziora Wigry.

Bocian biały to najbardziej polski ptak. Żaden inny gatunek nie wzbudza tak dużego zainteresowania – każdego roku przyloty i odloty bocianów komentują największe krajowe media. Czy to zainteresowanie przekłada się na szerszą wiedzę o tym gatunku? Niekoniecznie. Dlatego postanowiliśmy zebrać najważniejsze informacje na jego temat, z których tylko niewielka część przebija się do powszechnej świadomości.
W książce odpowiadamy na najbardziej nurtujące pytania: czy bociany lubią żaby? Czy faktycznie łączą się w pary na całe życie? Czy bociany to wyrodni rodzice, którzy zabijają najsłabsze pisklęta? Czy faktycznie co czwarty bocian jest Polakiem? Ile waży bocianie gniazdo i do czego bocianom służy krowie łajno?
Książka Bocian. Biografia nieautoryzowana rozprawia się z wieloma mitami dotyczącymi tego ptaka, a wszystko to w oparciu o najnowsze odkrycia naukowe, do których przyczynili się także autorzy książki. To pierwsza taka publikacja o bocianie białym. Każdy miłośnik tego gatunku powinien po nią sięgnąć i mamy nadzieję, że będzie do niej wracać – tak jak co roku powraca temat bocianich przylotów.
Adam Zbyryt, Piotr Tryjanowski

O AUTORACH
Adam Zbyryt (ur. 1983) – biolog, ornitolog, popularyzator nauki. Zawodowo związany z Uniwersytetem w Białymstoku. Miłośnik emocjonalnego i intelektualnego życia zwierząt. Autor dwóch książek przyrodniczych i kilkudziesięciu artykułów popularnonaukowych i naukowych. Razem z Marcinem Cichońskim prowadzi cykl „Dwóch ludzi z puszczy” na antenie Radia 357. Zwycięzca organizowanego przez serwis PAP „Nauka w Polsce” konkursu Popularyzator Nauki 2021 w kategorii Animator. Jego największą pasją jest odkrywanie złożonych relacji w świecie zwierząt i przekazywanie wiedzy na ich temat.

prof. dr hab. Piotr Tryjanowski (ur. 1970) – jeden z najczęściej cytowanych biologów w Polsce, związany z Uniwersytetem Przyrodniczym w Poznaniu. Badacz interakcji zwierząt i ludzi. Członek specjalistycznej grupy bocianiej w Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN). Opublikował 17 książek i ponad 300 artykułów naukowych w najlepszych czasopismach o międzynarodowym zasięgu. Współautor książki Ornitologia terapeutyczna i kilkunastu prac o wpływie kontaktu z przyrodą na pracę mózgu i ogólny dobrostan. W wolnych chwilach uwielbia obserwować ptaki, pić dobre morawskie wina, jeść sery i zachwycać się beczeniem owiec.

Czytanie książki Ewy Zwierzyńskiej przypomina spotkanie przy wiejskiej ławeczce. Ławeczka stoi przy drewnianym płocie. Wszyscy się tu znają. Wiedzą, kto do kogo chodzi. Nawet krowy wracające z pastwiska mają swoje imiona. I wracają zawsze o tej samej porze.
Cóż zatem ciekawego może się tu zdarzyć? Wielki świat jest przecież gdzie indziej. Wielki świat pełen szybkich aut, wielkich i ważnych spraw.
Wtedy właśnie przychodzi Ewa. Zaś razem z nią opowieść o starej babuleńce i całowaniu kamiennej baby, o dziadku co w deszczu kanie zbierał, o chłopie porwanym przez UFO podczas dojenia krów, o małpie wodnej, o myśliwym co do krzyża strzelał, o winie gotowanym z pietruszką.
Bardzo dobrze się słucha tych opowieści. Ewa potrafi tak opowiadać, że z tej ławeczki przy płocie widać cały świat. I do tamtego wielkiego i ważnego wcale nie tęskno.

WOJCIECH KORONKIEWICZ, dziennikarz, autor m.in. Podlasie zdrowo zakręcone

Książka ta powstawała w ciągu dekady moich wędrówek po Podlasiu. Odwiedzałam miejsca obowiązkowe dla każdego podróżnika docierającego na Podlasie, takie jak Święta Góra Grabarka czy Wierszalin, ale nierzadko też zbaczałam na drogi mniej oczywiste, drożyny zaledwie widoczne, prowadzące do ludzi i miejsc, o których nie ma ani słowa w żadnych przewodnikach. Pozornie zwykłe„morze trzcin” czy „stara lipa” urastały w moich oczach do rangi mitycznych odległych oceanów i egzotycznych lądów, w których szukałam duszy Podlasia, ukrytej pod dostrzegalną dla każdego powierzchnią.
Jaka ta dusza jest? Wielokulturowa czy ksenofobiczna, tradycyjna czy odcinająca się od swoich korzeni, chlubiąca się nieskażoną przyrodą czy przeobrażana przez cywilizacyjne procesy, zmieniające jej kulturowy krajobraz i mentalność?
Wraz z mnogością i różnorodnością szlaków, wybrałam równie niejednorodną formę ich opisania. Kolejne reportaże, eseje, zasłyszane historie i opowieści są jak migawki z zastanego świata, który mieni się różnymi kolorami. Jest w nich miejsce dla tonów jasnych i tych ciemniejszych, dla przeszłości i teraźniejszości, która wyznacza kierunek dla tego, czym Podlasie będzie jutro.
Za każdym razem, gdy ruszałam w drogę, kołatały mi w głowie słowa Zygmunta Glogera: „Zamiast szukać dziwów świata, po udeptanych szlakach brodzimy tylko, przez piaski, bagna i manowce omijane przez wszystkich, wpatrując się w dno rzek modrych, w łąki i gaje, w ludzi, którzy należą jeszcze do otaczającej natury, w ich chaty i stare cmentarzyska”.
Zapraszam na wędrówkę po obrzeżach świata, po krainie błota i mgły…

EWA ZWIERZYŃSKA

NOTA O AUTORZE:
Ewa Zwierzyńska (ur. 1973 r. w Bielsku Podlaskim), z wykształcenia lekarka, z zamiłowania pasjonatka podlaskiej kultury i przyrody. Od wielu lat fotografuje i pisze o Podlasiu. Wszyscy jej przodkowie bez wyjątku pochodzili z Podlasia, a raczej Pudlasza – jego rusko-wschodniosłowiańskiej części. Uwielbia zbaczać na bezdroża i szukać rzeczy niezwykłych w pozornie zwykłym otoczeniu. Sztuki fotograficznej uczyła się m.in. w Warszawskiej Szkole Fotografii. Nagradzana za swoje reportaże m.in. przez Press Club Polska (nagroda Belarus in Focus 2013), „National Geographic Traveler” oraz kwartalnik „Kultura wsi”. W 2015 r. otrzymała dyplom uznania od Ministra Kultury za publikacje o Podlasiu na portalu mapakulury.pl. Obecnie współpracuje z miesięcznikiem „Czasopis”, gdzie publikuje felietony i reportaże. Mieszka w Białymstoku.

Mazury kojarzą się przede wszystkim z żeglowaniem i innymi sportami wodnymi. Jeziora, porty, dzikie plaże, ogniska i szanty – o tym wszystkim oczywiście przeczytacie w tej książce. Przede wszystkim znajdziecie tu jednak spokój i ciszę: maleńkie wioski, w których nic się nie dzieje, a jednak przyroda zapiera dech w piersiach, rezerwaty przyrody z „przytulonymi” drzewami, pływającymi wyspami i uroczymi zatoczkami, ścieżki przyrodnicze, trasy rowerowe, leśniczówki lub inne obiekty, w których działają muzea np. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego czy Michała Kajki. Znajdziecie tu też historie niezwykłych osób, które robią na Mazurach wyjątkowe rzeczy: rzeźbią, latają na motolotni, wytwarzają świece, prowadzą urocze obiekty turystyczne.

Ta książka to pierwsza część z cyklu Mazursko. Przeczytacie w niej m.in. o Rezerwacie Pupy, Spychowie, Piasutnie, Zgonie, Krytyni, Leśniczówce Pranie, w której mieści się Muzeum K.I. Gałczyńskiego oraz o Muzeum Michała Kajki, które znajduje się w Ogródku. Znajdziecie tu rozdziały o Rucianem-Nidzie, Szerokim Borze, Orzyszu, Wydminach, Sołtmanach i Giżycku. Na łamach będą przewijać się nieprzebrane bory Puszczy Piskiej i Puszczy Boreckiej.

Antologia dwudziestu czterech najlepszych, najbardziej reprezentatywnych opowiadań współczesnych pisarzy irlandzkich, pod redakcją nagradzanej autorki i dramatopisarki Lucy Caldwell. W większości autorkami opowiadań są kobiety urodzone i wychowane w Irlandii Północnej, ale i takie, które do Belfastu przybyły i tu postanowiły żyć i tworzyć. W antologii znalazły się opowiadania m.in. Eimear McBride, Sally Rooney, Yan Ge, Nicole Flattery, Kit de Waal czy Lisy McInerney, Kevina Barry’ego czy Paula McVeigh.

Niepodważalnym walorem tego zbioru są wybitni polscy tłumacze, którzy postanowili przybliżyć polskiemu czytelnikowi współczesną prozę irlandzką, w szczególności w jej krótkiej formie. Znajdziemy tu tłumaczenia Łukasza Buchalskiego, Krzysztofa Cieślika, Anny Dzierzgowskiej, Dobromiły Jankowskiej, Michała Kłobukowskiego, Jerzego Kozłowskiego, Moniki Skowron, Łukasza Witczaka, Agi Zano oraz Jacka Żuławnika.

Książka została poświęcona faktom i mitom pszczelarskim, a sam zakres zagadnień jest bardzo szeroki – poprzez choroby pszczół miodnych, wychów i poddawanie matek pszczelich, historię pszczelarstwa, do praktycznej gospodarki pasiecznej. Pojawiły się też rozważania związane z ewolucją pszczół, użyciem pestycydów, brakiem zapylaczy w niektórych rejonach Chin czy występowaniem alergii u pszczelarzy, a także treści ściśle praktyczne, jak np. projekty rabat dla pszczół.

Książka zawiera cykl artykułów o różnorodnej tematyce – począwszy od prawidłowego całorocznego zwalczania warrozy i innych chorób, poprzez zakup i wymianę matek pszczelich, opanowanie nastroju rojowego, możliwości zwiększenia zbiorów miodu oraz dochodów z gospodarstwa pasiecznego, na aspektach prawnych dotyczących obowiązkowej dokumentacji, poprawnego znakowania miodu i usytuowania pasieki kończąc.

Opracowanie pierwotnie stanowiło treść „Kalendarza pszczelarza z pasją” na 2021 rok, którego nakład szybko został wyczerpany. Ponieważ poruszone zagadnienia wciąż są aktualne, na życzenie czytelników wydanie wznowiono, tym razem w formie książki.

Treści zostały opracowane przez najlepszych specjalistów z branży.